Şeker Şiiri - Abbas Paksoy

ŞEKER
Bir kez, gerisine döndü teker.
Ben seni yerim, sen beni şeker.
Ağzımda yiyemez oldu, şeker.
Ben seni yerim, sen beni şeker.

Adına da, diyorlar diyabet.
Girdiğin yerlere, kopar kıyamet.
Bize edersin, niye ihanet.
Ben seni yerim, sen beni şeker.

Ne iştah koydun, ne bir heves.
Nabız durdu, çıkmıyor ki, nefes.
Ben de, oynayamaz oldum tivis.
Ben seni yerim, sen beni şeker.

Sordum, pankreas ölmüş dediler.
Ben bıktım, eller şeker yediler.
Bir dirhem de, bana vermediler.
Ben seni yerim, sen beni şeker.

Dostlarım kaçıyorlar, yanımdan.
Elimi çektim gayrı, hanımdan.
Numune alıyorlar, kanımdan.
Ben seni yerim, sen beni şeker.

Neden evlat olmuşum, kindoşa.
Sırdaş diye sarıldım, şeydoşa.
Paksoy’um yaşıyor, böyle boşa.
Ben seni yerim, sen beni şeker.