Şehrinden Geçerken Şiiri - Adem Güçlü

Hüsran bıraktım arkamda,yalan olduğu kadar,dolandı yalnızlık. Şehirler yutuyorum şimdi, baş harfinle başlayan ve öyle biten;
İki katlı evler,üçlü ışıklar,bitmeyen çizgiler.
Işıkları yanmıyor evlerin,bense uzağım evimden...

Destanı okunuyordu günlerimin;
Öyle bir şehir ki bana benziyor şimdi,
Sabahı bela,akşamı, kararıyor kederinden...

Köprüsünde ihanete rastlıyorum; tarihi,asma iplerle dolu,
Sokakların da çocuk bekleyişleri,harap ediliyorum.
Bir zamanlar,başkasında başkenttim ben...

Güneşim yok mesela,
Yanıyor yinede göz,kuruyor yinede dil.
Şehri anlatması zor,
Huzuru dünde bırakıp,zehrini akıtıyor bu şehir...

Pişmanlık için suç işliyor caddeler,
Ölmek için mezar taşım yok,
Özlemeye teşebbüs edemiyorum.
Hasret duvağını örtmeden,ele veriyor seni gölgeler...

Kimin bıraktığı ahı çekiyorum?
Suç cezadan hafif,tartısında duramıyorum.
Şehir ki; sınırı yok,
Şehir ki,tel örgülerle bağlanıyorum...