Şehrindeki Mutsuz Şair Şiiri - Efe Gürsoy

Sabah mutsuz uyanmışım,
Acaba solumdan mı kalktım,
Acaba sadece, kendi kendimi kandırmaca kurbanı mıyım,
Diye düşünürken, yarım saatte bir geçen, minibüsü kaçırdım.

Gideceğim yere geç vardım,
Oturdum sandalyeye, düşünmeye başladım,
Acaba paranoyak mıyım; yada fazla mı abartıyorum?
Belki de, şehir hayatından, bunalmaya başladım.

Sorunlarımı birer ikişer çözmeye başladım,
Sorunlarım, beşer onar artmaya başladı,
Altından kalkamadım, kendi kendimle konuşur oldum,
Sorunlarımı kendimle çözemez, ne yapacağımı şaşırır oldum.

Herşeyi boşver, rahat ol, dedim kendime,
Rahatlık battı, başkası oldum, benliğimi unuttum,
Vaktini boşa geçirip, sonra da buna ağlar oldum,
Erkekler ağlar mı, ağlıyor işte, aynalar yalan söylemeye başlamadığı sürece.

Kendimi; şiire, müziğe, kitaplara verdim,
Bir zaman sonra sıktı, kendimi sokaklara attım,
Gün oldu, gece geçti, farkına varamadım,
Hergün aynı monotonluk, yine kafamı karıştırdı.

En iyisi aslında; köyünde kasabanda yaşamak,
Yeşil ile mavinin, buluşma noktasında uyumak,
Bir yandan hayaller kurup, bir yandan hamakta sallanmak,
Komşuluğu tekrar hatırlayıp, kırk yıllık dostluklar kurmak,
Kırık kulplu bardakların, sıcak karşılamalarıyla.