Şehrin Yükü Şiiri - Eda Özdemir

Kadifeden kumaşlar diktiğim dünyamdan
Memleketimin insanlarına bakıyorum
Esiyor caddelerden yorgun ve telaşlı nefesler
Şehri devirecek bakışlarıyla
Bir düşmüşün gözlerine denk geliyor bakışlarım
Çehresine sinmiş o puslu ifade
Ya mağlup, ya mahcup...

Şu dolu caddenin yalnızlığından çıkıp da,
Bir kuşun kanadına konuk olmak isteyen
ruhlar görüyorum.
Öyle uçsuz, öyle bucaksız...

Hayat bizi tüm hengamesiyle
Bir uçtan bir uca savururken
Zamanın gerisinde kalıyoruz
O çağlayan gibi akarken,
Biz taşlara takılıyoruz
Ve gölgesine sığınıyoruz şehrin

Şehrin gölgesinde büyüyen bir karanlık
Ve o karanlığa ışık tutan umutlar
O değil midir ki insanı ayakta tutan
Tüm yenilgilere rağmen
Yeniden doğan güneşi selamlatan

Şimdi söyle
Ne yapmalı ey gönlüm
Sonuna doğru yaklaştığımız bu misafirhaneyi
Bekleyişlerle, keşkelerle mi geçirmeli
Yoksa taşların arasındanda olsa, gidilecek bir yol mu bulmalı ?