Şehrin Yaraları Şiiri - Berke Selman

Hatırlayamazsın...
Hem şehri, hem seni yakından tanımaya,
Bu İzmir'e ilk gelişimdi, bunaltıcı haziranda.
Seninle sahilde otururken baş başa,
Kaçınırdım gereksiz şakalardan.
Kekeme olduğumda telaş telaşa,
Herkes bize bakardı bir yandan.
Bir anlam çıkaramamıştım..
Sonra hedef olduk gül satan teyzeye,
Ve sen sustun.. Ama öyle güzel sustun ki,
Hayatın anlamını buldum.
‬‪
Akşama doğru tiz bir ezgi işittim, ‬
‪Senden mi bilemedim.
‪İçimde erimiş bir mumu gelip yaktın.‬
‪Belki çabuk tutmalıydım elinden.‬
‪Ama sen bana değil, dilencilere baktın.‬
‪Bana bir çeyrek bile vermedin kalbinden...‬
Şairler pek ilgimi çekmezdi.
Sadece sokaklarda değil,
Kaldığım otelin duvarlarında da şiirler vardı.
Zaten sen bütün şehri dolduruyordun,
Yine de şehir beni uyardı...
Ne var ki kalbimin götürdüğü yere,
Yeniden koşup, geldim tabi.
Bu güzelim şehirde mutluluğuma ortak ol diye.
Sen ise başkalarına koşarak beni terkettin,
Üstelik geleceğim demiştin!
Yoksa yazılarımı üstüne mi alındın?
Onları göğsüne bastıracaktın...
Oraya da sığmayınca, bu şehre yük oldum.
Ama gittiğin yerde,
Seni ağlatacaklarından bile çok korkuyordum.
Bunu hak ettin bence.
Çünkü beni beklettiğin yerde ağlattın.

Bizden sonra şehir kalabalığa rağmen bomboştu.
Onun damarlarına yazılan şiirlerin kan olduğunu,
Şehrin yaraları olduğunu geç anladım.
Bu körfez, bu Karşıyaka seninle birdi;
Beynim şehirle özdeşleşti, kalbim de seninle.
Berduşluk içindeki bir çocuk gibi,
Şairlerin aksine küstüm İzmir’e...