Bazen insan kendini bir başka yerde, bir başka birinin yanında, içinde ince ince sevinçlerle hisseder…
Yağmurların zamanı şimdi. Biraz sonra soğuk basar, buz keser ortalık. Az sonra damlacıklar donmaya başlar, kar yığılır tepelere.
Üşüme zamanı şimdiler, donar gibi olur kan damarlarda. Avuçların içi yuvarlaklaştırılıp, ağzından fışkırır avuç içlerine ısınmış nefeslerin donma ile kuruma zamanı galiba şimdi..
Biraz sonra yine aklına bir şeyler düşer, radyoda kavruk bir şarkı, ayrılık özlem yırtar gırtlağı… Ardından yüreğe oturur özlemin acısı, soğuk basar düşüncelerine, kar karışır nefesine, Can Yücel lafları uçuşur
beyninde, “öyle parçalandım ki ömrümde sevgiyle öfke arasında,” başlayan soğuklarla, sıcaklar buzlar arasında yankılanır…
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta