Şehrin Öte Yakasında Biri

Şehrin öte yakasında biri var
Benden habersiz
Kıyısı bitmeyen şehirde
Yaşar kendince
Açar Kadifekale’nin karanfilleri kadife kadife
Onunla göz göze gelince
Yanına almış yıllardır bir gülüş içten
Bakarsınız benzer siyahı beyazı silinmiş resimlere dıştan
Gökyüzü mavilere ağar
Yüreği masmavi olur birden
Demirden elleri kenetlenir gözlerimdeyken
Bırakmak istemez.
Tutmadan, hayalinde sever ellerimi
Dileği sevmekten yana
İçine atar arzularını… Ertesi güne
Epeydir güvercin arar parmakları
Yumuşak tüylerini okşar dizine yatırır da
Dışarıdan bozacı geçer, merdivenlerde ayak sesi
Soğuk geçer kaldırımlardan, bir eskici, bir çocuk korkusu
Çamaşırlar asılı sallanır iplerde aklı karalı
Bir çocuk önlüğü... Kapı aralığında tatlı bir kadın sesi
Yağmur rüzgârlarda ıslanır
Ah çocukluğumun sokakları
İncecik sarı saçlar yeşil gözler pencerelerde oyunlar arar
Günlerin yokluğu boğazımı yakar
Yıllardır aradığım yeşil
Sen buralarda çocukluğumla beraber yaşadın
Ben uzaklarda deniz kıyısına yuva kurdum
Elimi uzatsam çocukluğuma, tutar mısın?
Bizimle beraber oynar mısın?
Terk edeceksek bu şehri bu kıyıyı
Bu denizi bu çocuğu bu beni beraber terk etsek
Ağlasın arkamızdan yanakları kırmızı

Şehrin öte yakasında benden habersizce yaşar biri
Nerden aklıma geldi ki…