Şehrin Orta Yeri Şiiri - Şükran Atasay

Yine sen gidiyorsun
Ben bitiyorum
Şiir başlıyor
Düşünüyorum
Ne acıydı fakat ne gerçekti son sözün
Olduğu yere yığılıp kalan bir inançtan bahsediyorum
Ama ben en çok kendime kızıyorum
Soframı kuruyorum kederim koynumda

Her acısına eyvallah, vur!
Kadehler sessiz ben sessiz
Öyle ağlaşır dururduk

Oysa ne kalabalıktık ne bir başına…
Biraz aç biraz sarhoş acıyı aşk diye katık ettik
"Daha iyi anlıyorum hiç anlamamayı
Hiç düşünmemeyi düşünüyorum"
Ay kadar güneş kadar orta yerinde duruyordun şehrin
Üzerimde gölgen gibi kara bir baş ağrısı
Yürüdüm;
Gidemedim.