Şehrin Kiri Şiiri - İlhami Atmaca

Unutuyorum kentin kirini denize bulaştıkça
Hayat kendini kuruyor, aklımdan çıkmıyor
Çocukluğum. Ardıma takılıyor yüzüm
Çirkin, korkak, şımarmaktan utanan
Ve tanrıya çokça sığınan

Herşeyde bir merak bırakıyorum, yarım kalıyor
Bıkkınlığım, hevesim, sevgim, çok şey
Aşk beni yaratıyor içimden doğru
Çıkıyorum, konuşuyorum, güzelleşiyorum
Dostlarım oluyor.

Sanki ben ben olmasaydım da olacaktı bunlar
Bir baca tütecekti yine de, bir çiçek açacaktı
Neden insanların ilgilenmediğine şaşarak
Eskidikçe büyüyen bir dünyada yaşamak
Biraz daha kirlenerek yaşamaktır.
Lüzumsuz şeylere katlanmak
Ruhuna ıramaktır.

Unutuyorum, şehrin gürültüsünü sesine yaklaştıkça
Bülbülün kuşluğunu unutuyorum,
Seni bir melek gibi duyumsuyorum
Ve aşkı kuşkulardan arıtıyorum
Şehri unutuyorum