Şehrin Işıkları Söndü Şiiri - Mesut Sav

Şehrin bütün ışıkları söndü.
Daracık ömrün sokaklarında.
Gölgesi kaybolmuş beşer.
Çığlık çığlığa omuzlarımda.

Şimdi hangi dağda yankı bulur sesim.
Hangi nehir taşır göz yaşımı.
Bağırasım gelir avazım çıktığı kadar,
Bu camdaki buğu hangi yağmurun sesi.

Baharı beklerken bahçemde çiçek.
Kim derdi kuşlar erken göçecek.
Yaşamla ölüm arası ince çizgi,
Bizim sokağımızda mı kesişecek?

Şimdi bütün yağmurlar içime akar.
Bütün yangınlar kor olur yakar.
Sinesi göğe kaldırılmış beşer,
Yıldız yıldız gökten bize bakar.

Toprağa uzanır en uzun yolculuklar.
Dünyalık telaşların hengamesinde.
Geriye göğü kucaklayan bir çift el kalır,
Rahmanın kubbesinde...