Şehrin İnsanı Şiiri - Hamdi Bağcı

Şiir, usul bir sızı gibi
ruhunun derinliklerine akar…
Düşünmeyi, anlamayı, insan olmanın
o ince sızısını
yavaşça işler iç dünyana.

Yanlışa “dur” demeyi,
gerekirse kudret sahiplerine bile inanmamayı,
hakikati söyleme cesaretini
damarlarına fısıldar şiir;
belki de bu yüzden kaçar hüzünden, aşktan
yıllanmış kalpler…

Oysa şehrin insanı,
yiğitlik yükünü taşıyacak takatte değildir çoğu zaman;
paçavraya dönmüş ruhunu
ve zamansız dağılan karakterini
toparlamak gelmez elinden.

Nefsine yenildiği her savaşın ardından
bırakıp gitmek yerine
sığınır kaçışlara;
şiirin ağır sükûtuna değil
gülüşlerin hafifliğine meyleder.

Öfkeler geçince
umursamaz olur ölümü bile;
gülüşlerin gölgesinde
kendini sonsuz sanır insan—
hep yaşayacakmış gibi…

Artık hiçbir ölüm dokunmaz ona;
ölümün hep başkalarına uğradığını sanır
şehrin kaypak, düşünmeyi çoktan terk etmiş yüzleri.

Yaşamak fikrini kutsar;
yükselme arzusunu,
para denen serabın tatlı vaadini…
Hayatın ritmi, böyle uyuşturur kalbini.

Ve böylece…
ölümü düşünmek,
yanlışa ses yükseltmek—
çoktan çıkar payına düşen işlerden.