Şehrin Gözyaşları | Abdulhamid Amidî

Bir adam
Ve bir şehir...
Gözyaşları sağlam,
Hayatları devrik.

Şairin kalemine yapışan
Suya düşen hayaller...
Akıllara gem vurulmuş!
Kişner durur dörtnala gelen atlılar.
Dudakları titrek ve bükülmüş.

Analar, “hep bir hoşça kal ülkesi”,
Yavrular, hep mevsimlik meyveler,
Babalar, çınar ağacının gölgesi,
Yaşamlar, paslı at nalı...

Çocuklar, kırgın ve mahzun bakışlar,
Gördüm! Gözden düşen damlalar.
Feryatlar uçuşur durur havada,
Havada bir masumiyet kokusu,
Belirgin ve taze, yeni hafızalarda...

Sessiz kadınlar,
Zarları yırtan bir nida!
Sonra isteksizce yaşamlar,
Şehrin ucundaki sokak başlarında bekler,
İnce ve zarif kadınlar...

Şehir, soğuk ve yüksek,
İnsanlar darmadağınık.
Güneşin gözlerinde parladığı atlılar,
Kocaman yürekleriyle şehri bekler...
Keşke bilsek!

Ve adam
Gözyaşlarıyla dolu bu şehri,
Sevgili merhametiyle kucaklar.
İntihara sürüklenir şehrin elit kesimi.
Hayatlar tükenmişlik sendromu.

Bu Şiir Sığınak Edebiyat Mecmuası'nda Yayımlanmıştır.