Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Bana yabancı bir şehirde yaşar sevdiğim
Gözlerinde ya kirlenmiş körfezler var
Veya kahrından kurumuş ırmaklar
İçime boşalır şehrin gözyaşları
Burçları şakaklarıma dayanmış sahra topları
Gölgeme ant içip ağladım
Son kez seslendim sana
Üzülme ellerinden su içmeden ölürsem eğer
Seni karadut nektarlarına bıraktım
İşte şu çınarın gölgesinde bekliyorum seni
Bekliyorum resimlerde çoğalan sesinden
Bekliyorum güllerin kıvılcım saçan renklerinden.
Muheşem bir anlatım,yürek dağlayan cümleler.Beğeniyle okudum,kutlarım saygıdeğer şairim.
Bana yabancı bir şehirde yaşar sevdiğim
Gözlerinde ya kirlenmiş körfezler var
Veya kahrından kurumuş ırmaklar
İçime boşalır şehrin gözyaşları
Burçları şakaklarıma dayanmış sahra topları
Gölgeme ant içip ağladım
Son kez seslendim sana
Üzülme ellerinden su içmeden ölürsem eğer
Seni karadut nektarlarına bıraktım
sevgili üstadım sayfanıza uzun bir süredir gelmedim. bunu bilerek yaptım çünkü benim için kaleminiz yüzeysel okunup geçilmeyecek değerdedir her zaman..
şimdi görüyorum ki değişen birşey olmamış, yine şiir ve yine müthiş gözlem yeteneğiniz karşıladı beni..
içten teşekkür ve tebriklerimle...
Bana yabancı bir şehirde yaşar sevdiğim
Gözlerinde ya kirlenmiş körfezler var
Veya kahrından kurumuş ırmaklar
İçime boşalır şehrin gözyaşları
Burçları şakaklarıma dayanmış sahra topları
Gölgeme ant içip ağladım
Son kez seslendim sana
Üzülme ellerinden su içmeden ölürsem eğer
Seni karadut nektarlarına bıraktım
İşte şu çınarın gölgesinde bekliyorum seni
Bekliyorum resimlerde çoğalan sesinden
Bekliyorum güllerin kıvılcım saçan renklerinden.
tek kelimeyle mükemmel gönlünüze sağlık
-içime boşalır bütün gözyaşları-tebrikler güzeldi şiiriniz...
YÜREĞİMLE ALKIŞLIYORUM ...ÇOK BEĞENEREK OKUYORUM DİZELERİNİZİ ...YÜREKTE FIRTINLAR ESTİRMEK...SEVMEYİ ÖZLEMEK...TEBRİKLER..VERİYORSUNUZ DUYGULARINIZI ...YÜREKLERE...
Kutsanır oldu yalan rüyalar
Şehrin neonlarında
Sen inerdin her gece gemiyle rıhtıma
Horlanan bakışlarda aslında sen vardın
Kaç geceyi gemilere yükledin
Beklediğim gemilerden sen hiç inmedin
Köpük köpük buhar oldu alkışladığım bulutlar
Köhnemiş uykularda bir bir kayboldu umutlar
Hani mavi düşlerdi uykularımızı bölen gerçekler
Artık bu şehirde kalmadı
Seni hatırlatan hiçbir şey
Kuytu bir geceydin içimden atamadığım sen
Peşinden koştum sana açılan pencerelerden
Üstü açık terastan baktım sana
Yoktu sana bıraktığım ellerin
****
Kutluyorum yüreğinizi
uzun olmasına rağmen bir solukta okudum şiirinizi
tam bir nefes alıyım dedim ama aralarda öyle güzel bağlantılar vardı ki .. dedim ya bir solukta ama hissederek okudum şiir gibi şiirdi ..
tebrikler ..
BaŞARILI çalışmalarınızın devamını diliyorum ..
Selam sevgi şair yüreğinize .
Yitirdik bir çok yerde o güzel zamanları bir rantır gidiyor parlalamış anıları...
Yüreğine Sağlık
Saygılarımla
Harikalar harikası bir paylaşım okudum yüreğine saglık kutlarım
Süper bir anlatım çok etkili bir şiir tebrikler
TEBRİKLER ÜSTADIM!
KALEMİNİZ KAİM, İLHAMINIZ DAİM OLSUN.
ÇOK ENFES, MANİDAR VE AKICI BİR ŞİİR OKUDUM.
KUTLUYOR, BAŞARILARINIZIN DEVAMINI DİLİYORUM. ALLAH C.C. RAZI OLSUN.
SELAM VE MUHABBETLERİMİ GÖNDERİYOR, HAYIRLI GÜNLER DİLİYORUM.
100+ANTOLOJİ.
SELAM VE DUALAR...
Bu şiir ile ilgili 105 tane yorum bulunmakta