Şehrin Gölgesi Şiiri - Halil Emre Tarım

Bir kere olsun kalbini dinle,kuralları bırak dışarı atılırsın
zorla çalıştırılan çocuklarla sokakta kalısın
ya kenarlarda dilenirsin ya da mendil satarsın
akşamın soğuk karanlığında tek başına yatarsın.

bizim karanlığımız ve şehirin gölgesiyle
kimsenin tanımadığı bir yetim olarak
zamanı dolmuş gölgelerin yerini almak için
istemsizce beklemek zorunda kalırsın
bi gün o gölgelerden farkın kalmaz
bakmışsın silüete dönüşmüşsün
sokakta kalmış çocuklara akşamın soğuk karanlığı olmuşsun

bu kısır döngüde yerini bulana dek
orada bir gölgesin sen sadece
üstünde şehrin karanlığıyla bitene dek bu işkence
sende bizdensin
arkanda bir zamanlarki senin gibiler ile

2 yıl sonra dersin kalbim nerede benim
farketmessin gölgeden farkı değilsin
demedik mi biz sana şehrin karanlığı
Bir kere olsun kalbini dinle,kuralları bırak sınıfta kalırsın

farketmezsin kurallara uymak götürdü gölgelere seni
sen sanarsın kalbim yüzünden bunlar hep
farketmezsin şehrin karanlığı kadar olmuşsun
sonra anlarsın kurallara uyarak,sistemin kölesine dönüşmüşsün

sonra dersin kalbimi dinleyim diye
bulamazsın onu yerinde
çünkü kalbin bırakmıştır yerini bir hiçliğe
boşluğa bak da pişman ol diye

şehrin karanlığına kadar yükselirsin git gide
şehir kadar büyürsün silüetin ile
kalırsın tek başına en yukarda
herkes altından bakıyorlar sana
mutlu olabilirsin bir anlık tabi
ama bi anlık sadece. farkedersin sonra yanlızlığı.
bunların hepsini kendine. sen yaptın kuralların ile

gözünü kapatırsın yaparsın kendi bildiklerini
götürür bildiğin kurallar nankörlüğe seni
bakarsın arkana geri dönmek ister gibi
ama bilirsin arkanda kinli insanlar bekler seni

koşarsın koca şehrin karanlığı
üşütürsün altındaki evsiz yavruları
hiç düşünür müsün? bir zamanlar sende oradaydın
üşüten karanlığa omuz kaldırırdın
ancak çok geç şimdi,dönemezsin geri
bilirsin arkanda kinli insanlar bekler seni

sen karanlıksın bilir herksez
bilmedikleri şey onlardan farklı değilsin
sana vaad edilen günler bitiyor
arkanda yerini alacak gölgeler bekliyor
ama sokaktakiler bilmez seninde söneceğini

kurala uyup sokağa atılanlar, sınıfta kalanlar
bekliyorlar açacak bir güneşi,aydınkık bir esintiyi
sen koşuşunla, karanlığınka kapatırsın ikisinide
nefret eder senden bir zamanki senliğin

sende beklersin zamanının dolmasını
istersin tepende açsın şanlı güneş
ama bilirsin bunun için lazım göçmen
dersin kendine göçsem ne olacak,onlar yine yerimi alacak

bunu bitirmesi gereken sensin
döngüdeki son mahluk olmak var aklında
istersin bitirmek bu karanlığı
aydınlık olmak sokaktaki senliğine
sonlandırmak var aklında bu kısır döngüyü

bırak koşmayı artık bak arkana,
madem gideceksin ey şehrin karanlığı
aydınlık bırak arkanda
son ver gölgelere, sokakta yaşayan mazlum çocukların acısına
bitir bu karanlığı sahip olduğun son kuvvetle
yapabilirsin, yıkabilirsin döngüyü
inanıyorlar sana çocuklar,zorla gölge olanlar
madem gideceksin şehrin karanlığı
bırak arkanda şanlı aydınlığı...