Şehrin en yabancı İnsanı

Fena halde kandırıldık
Şehrin en yabancı
İnsanı ben oluyordum
Yavaştan bir bilinçli hareketti benimkisi
Ne görsem hayallerim öykünüyordu
Belli belirsiz bir şeylerin içine dalıyordum
Nefesim nereye kadar yeterdi bilmiyordum
Derin bir hapishanede
Zaman harcıyorken
Gökyüzü doğal olarak
Çok fazla yabancı kalıyordu
Eskişehir artık hiç eksi gibi değildi
Üzerinde eskiye dair
Hep karışık izler olmasına karşın
İnsanları hızla değişiyor
Kalanları ise zaman
Hiç acımadan hallediyordu
Yenileniyordu şehrin kabuğu
Kalanlara kir muamelesi yapılıyordu
Bir yazımlık zamanlarda
Sigara tüttüremiyordum
Kokusunu sevemedim
Kendisini de sevemedim
Benim en tehlikeli alışkanlığım yalnızlığımdı
Sanabildiğim kadar
Kanamadığım kadar

Bir yabancıydım şehirde
Bütün şehir benden sorulurdu
Soran olursa söylerdim
Oda belki
Belkilerle ömür geçmiyordu
İnce bir yolumuz vardı
Bize yolda kaya denk gelmişti
Ya çıksan bir dert
Dönsen bir dert
Kıyısında başı dönüyordu insanın
Çok acayip yalnızlık hâkimdi
Bir an önce bu kirli şehirden
Bir an önce bu kirli dünyadan
Çıkıp gitmem lazımdı
Çok acil
Bir çıkış kapısı olmalıydı hayatın
Trenlerdeki imdat freni gibi
Küçük bir mekanizma olmalıydı
Ne kapı vardı nede fren
Vakti gelince ki
Bu vakit çok belirsiz bir bulut gibiydi
Birisi inerdi kıyılarına
Elinden tutup götürürdü
Benim ellerim nasırlanalı yıllar olmuştu

Çıkıp gitmek lazımdı
Çayda içmek istemiyorum
Kahvede
Bitmiş bir hikâyem var
Nasırlı ellerimde
Hiçbir tazelik
Hiçbir kokuya
Hiçbir tene
Teslim olmayacaktım
Gidecek şehirden bu yabancı
Şehirde sizin olsun
Yalanlarınızda sizin olsun

Bu kapı kendi açılır mı?
Yoksa bir mermi mi sıkıştırmak lazım
Anıların en gizli yerine
Çok bekledim
Yeter artık.