Şehrin Emeksiz Hudutları Şiiri - Düşet U ...

Ritmim uymuyor bu sokağa
Ve aidiyet kaybolup gidiyor
Endişe sürekli benim için

Bu şehir yabancı bir kış güneşi
Ne beni ısıtıyor ne beni üşütyor
Uzakta titreyen ışığıyla büsbütün
Haliyle tuhaflaşıyor gaddarlaşıyor

Ben sadece enstantane isterim
Bu şehirden daha fazlasını değil
Zihnimi imgesiyle doldurmak
Yeterlidir benim gibi biri için

Yani şehirde süzülen bir hayalet
Her anın görgü tanığı ve her anın
Bizzat mühendisidir, zihin sarayında
Bu kervanın süreğen ışıltısı
Ve zalimliğin eşsiz gölgesi
Yalnızlığın damlaları
Birikiyor her ocağın tavanında

Ve bu şehrin yamaçlarında
Sürdürdüğüm gösterişsiz hayat
Beni bunaltmayı artık geçti
Yarışmakta bir çok bedbahtlıkla
"Neden bu hayat beni seçti?"
Gibi bir kaygım da yok esasında

Sadece çok sorularım var
Çok ama çok çok fazla
Kendimi aşıyor
zihnimden taşıyor
Ben fiziken solarken
Onlar canlılaşıyor
Ne ölüyor ne de yaşıyor
Ama hepsi birden birleşiyor

Kendimden bahsediyorum işte
Kendimce kendi yaşamımın süzgecinden
Bir hikaye böylece
sürüyor ve olgunlaşıyor
Ben bu olgunluğun zıttına gittikçe
Gittikçe çürüyorum içten içe