Bilmeli İnsan Savaş ta ve Aşk ta kural olmadığını
Ve bilmeli ki her ikisin dede yaşayanların ölenleri arkada bırakacağını aslında; her ikisinde de ölenlerin kaybedenler değil kaybedenlerin öldüğünü
Yine de sevmeli insan vazgeçmeden Ölümden korkmayan yiğitler ölüme kadar da beklemeyi öğrenebilmeli çift kişilik yataklarda tek kişi yatabilmeyi
Yalnızca kendi duyabileceği kadarca yalnızca kendine haykıra bilmeli Seni seviyorum diye sırf “seni seviyorum” un senleri duyamıyor diye vazgeçilmemeli sessizlik yemininden ayrılığa edilmiş yeminleri bile kutsal sayıyorsa sevdiğin.
Adam’lıkta bir kere bile tökezlediysen eğer aslında çoktan düşüp burnunu kırdığını, bir kereden de bir şey olduğunu, bundan sonra beyaz sayfalara AŞK ta yazsan kara bir leke den başka bir şekilde gözükemeyeceğini
Öğrenene kadar reddedilmeli belki defalarca Sevmeyi sevilmeye tercih edenlerin gururu aynı tercihin kendilerini de Şıkların dışına çıkardığını kabul edebilmeli
Sebepsiz yere terk edilenler de edenlerde birbirlerinde ölebilir.
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta