Şehrim Şiiri - Mavi Umay Şükran Ay

Şehrimin içinde apansız feryatlarda
geziyorum soluksuz,renksiz
bitap sokak aralarında

Kan kırmızı insan suretleri
Dünden kalmış kırıntı bir kaç yapma
Çiçek buketi

Neden, niçin girdabına soyunmuş ruh
Şaşkın ezilmişliğinde en kötü
sürüngen boynuna takılan mızrağınla

Bir sen anlamadın beni
iğrenç yafta yapıştırılmış Sinsi aydönümlerin de
Çığlık çığlık seslenen güle benzer ama iğrenç yüzünle

Yıldızları döktüm şehrime teker teker
her birine takdım esaretimin özü imgeler
Saldım sonra samanyoluna boncuk boncuk dilekler

Taşlarıma baktım yosun tutmuş
Nemden,rutubetten kokuşmuş
Soğuk Rüzgarlar saldım üstüne doruklarından
En yıkıcı haliyle kırılgan umutlardan

Bulutların rengi mi değişmiş ne
Karadan çalar olmuş
Sırtına benden yüklediği kahredici kederlerle
Sağnaklara tutulmuş

sensin şehrimin güneş tutulmasına eş
Zindani karanlığına mahkum eden
Yalanlarının içinde kaybolmuş müsebbibi

Gölge görünüyo ay ışığında; görünen sen
Kaderin zırhına bürünen pembe yelesiyle
Şahlanan, şahlandıkça
Ayakları altında ezmeye bitirmeye yok etmeye
Yeminli ruhların esaretinde ki prangalı ayaklarınla sen

Yırtıcı akbabaların makus tarihinde ki zaferi
Edasıyla, Çığlıklarıyla sesleniyorsun
ayışığı gölgesinden ne kadar korkutucu olduğunu görmüyorsun

Koşuyorum Koşuyorum seni duymayayım
Yırtıcı pençelerinde son yem olmayayım
Sana kaybetmenin tadını tattırmanın hırslı istemiyle

Şimşekler çakmaya başlıyor sanki
Yedi kat Gök ortasından ikiye bölünüyor bütün
Saltanatıyla mavilikler beliriyor

Tüm ihtişamlı güzelliğiyle güneş
Yine eski yerini alıp
Şehrimin caddelerine,sokaklarına
Umut,mutluluk ışıklarını cömertçe seriyor

Bulutlar eski rengine bürünmeye başlayıp
Katılıyorlar bu kaos sonrası karnavalın içine
Galiba bu kez şehrim
Zaferinin bayraklarını göndere çekiyor.