Şehriban, Deniz ve Ölüm

Bu deliler dünyasında sıkıştım kaldım
Geceyi gündüze çevirmeye dermanım yok
Bir çiçek diktim
Bin çiçek aldım
Lakin ruhum akıllıya aç
Deliye tok
Çılgınlığa uçuyorum kanatlandım

Karanlık bir denizdeyim
Açmışım yelkenleri
Umut mudur kayalıklarda duran deniz fenerleri
Yoksa gözlerin gibi ufuk mudur varılmayan
Bilinmez
Ağaçlar öksüz kalır mı
Gölgesinde bir aşkın yemininin verilmediği
Dalların gözyaşlarını gördün mü
Bir çınarın ağladığını
Ormanların niye yandığını bilir misin

Denizlere gel
Karası olmayan denizlere
Limansız
Uykusuz denizlere
Derinden iyot kokusu dolarken genizlere
Tayfaların şarkısını dinle
Madem ki ulaşamıyoruz bir yere
Bir deniz kızı hayal et
Her yeri balık
Her yeri kız
Anlatacak ne varsa ona anlat
Sonra denize at
O da sulara anlatsın yalnız

Denizin ağladığını gördün mü
Bulutlara verir göz yaşlarını
Siz adına yağmur dersiniz
Biz deniz ağlaması
Zordur duygularını saklaması
Hem ağlar
Hem köpürür
Dalga dalgadır
Hırçın saçları

Bu deliler dünyasında sıkıştım kaldım
Sular durulmuyor
Fırtına dinmiyor
Sevgilim gözlerini hangi geceye çevirmişse
Güneş doğmuyor
Kırmızı pazenden bir fistan giymiştin ayrılırken
Beli incecik lastikli
Kolları kısa
Şehriban’ dı adın manasını bilmeyiz
Sevgilim bilirlerdi
Ağlar örülürdü kıvırcık saçlarında
Nefesim kesilirdi
Senden kaçtığım yer denizlerdi
Beklemen güzeldi sahilde
Ağacımız büyürdü
Deliydik ikimiz de
Kaçık
Açık seçik severdik
De söylemezdik doğrudan

Öldük
Bu büyük aşkın büyüsünde
Gemiler dönmedi
Karalar görünmedi
Şehriban’ın gözleri
Yakamadı fenerleri
Çarptığımız kayalarda parçalandık
Kimse inanmaz
Okyanuslar ortasında yandık
Elimizi uzattığımız köpekbalıklarını
Deniz kızları sandık
Öldük

“ölümden bir şeyler umarak”