Şehri Veda Şiiri - Latif Memiş

Ne dokunabildim ne uzaklaşabildim.
Tek bir andı oysa.
Tek bir fırsat.
Ya gece dansedecekti zirvenin puslu soğuğunda
Ya da pamuk helva tadında kokunda.
Zamansız bir sürü cümle ve hünersiz eller kalmıştı kimsesiz.
Ya evren kavrulacaktı ateşinden
Ya da gökkuşağına binip halelerinde gülücükler.

Yalnızlık vatan gibi ürker gölgelerden.
Nazlıdır elleri titrer içinde ürperir yüreğinin ucu.
Ya zaman gibidir dolunayda süzülür şehveti
Ya da güneşe tutunur ruhundan parçalanıp.
Sıradandır umutlar.
Ya eski moda bir şarkıda kıvrımlanır geçmişe dair ne varsa.
Ya da samanyolu gelmiş kapına iflah olmaz hayaller güller.

Sussa beden ruhun ikliminden yorularak döndüğünde.
Anlasa ve kansa soframda güneşe.
Yansa için için korlaşsa.
Ya sen gidecektin aşkın zehirinden zerkedip
Ya da karadelik yutmuş duyumsamaları.
Yakamoz gibi yansa sularında.
Ya samanyolu bedenim çıplak olabildiğince
Ya da düşlere asılı kalmış yokluğun.

Dost eliydi korkuların en umulmaz acılarına dokunabildiğim.
Uzaklaşabildiğimce yakın.
Yalnızlık kadar tek başına.
Ya sen gelecektin bahçende büyüyen yıldızlarla
Ya da ayın yüzündeki karanlık.
Sorular ufukta yiten bir geminin dumanında gizem.
Ya derinlerde kaynayan sessizlik her cümle
Ya da mercan sabrında büyüyen

Işıkların dünyasında insanlardan izler sürüyor karanlık.
Ellerde melankoli yastığı.
Havada senin kokun ve sessizlik.
Ya gün geceye tutuklanacak korkuyla
Ya da duvarlar uzanır ışığın büyüsüne.
Yağmur pencereden ruhuna belki yüzüne.
Ya gökyüzü savuracak yıldızların aydinliginda hüzün
Ya da teninde yürüyen gülümseme

Ya anlamsız paralel dünyaların buluşmasıdır yaşadığımız
Ya da bedeninde bereket.
Ya kış gülleri sarmalamış şiiri
Ya da surların efsununda gözlerin.
Hoşçakal şehir.
Yarın sende değilim.
Ya samanyolu öykülerinde boyutlar arasında
Ya da kuyruklu yıldızların peşine takılmış.