Şehri İstanbul Şiiri - Neriman Aras

Ey şehr-i İstanbul
Tarihimin sessiz tanığı,
Dilimin kaynağı İstanbul
Seni kıskandı sevgililer
Seni yazdı şairler
Türküler sana bestelendi hep
Sen, ilham kaynağıydın onların
Eşin benzerin yoktu senin
Dillere destandı güzelliğin
Koca Fatih neler yapmadı ki senin için
Sen, kimine yar oldun,kimine mezar
Kimine özlem oldun buram buram
Kimine umut oldun.
Taşın toprağın altın bilip
Umutlarını sırtlayarak geldiler sana
Acı koydular sofralarına çoğu zaman
Özlem çektiler,çile çektiler
Yutacak ne bir lokma kaldı doğru dürüst
Ne de altından bir eser,
Yinede senden vaz geçmediler
İşte sen öyle bir sevdasın yüreklerde.
Kızlarımız, delikanlılarımız geldi sana
Artist olurum diye...
Çünkü İstanbul çünkü insanımız seni bellemişti
İşte, aşta ve umutta.
Umutlar umutsuzluğa dönüştügü an
Sen yaşanmaz oldun onlara,
Sen acı oldun,sen yutan oldun
Oysa sen hiçbir şeyden habersiz
Tüm ihtişamınla her şeye meydan okurcasına
Dimdik ayaktaydın.
Senin iki yanın vardı belkide
Bir tarafında eğlence kokan gecelerin
Diğer tarafta acıyı umut yapmış insanların
Sana koştukça insanlar,sen bağrına bastıkça onları
Yetemez oldun hiçbirine
Ah İstanbul, çilekeş İstanbul
Kimse bilmez nedendir sessizliğin
Kimse bilmez nedendir suskunluğun
Talan ediliyor Yedi Tepen,
Mesire yerlerinden eser yok artık
Sokaklarında kimsesiz çocukların var
Köprü altların yuva olmuş onlara
Gecelerin çirkinliklere,kötülüklere gebe
Artık insanlar senin sokaklarında
Güvenle dolaşamaz oldular
Ey şehr-i İstanbul biliyorum sen de eski huzur dolu günlerini arıyorsun
Biliyorum suçlu değilsin sen
Biz çağ atladık İstanbul, biz çağ atladık
Ve bütün bunları gelişmişlik adına yaptık