Şehri istanbul Şiiri - Nevzat Yazıcı

Bozdu bizi İstanbul’un buğusu,
Ayak uyduramaz olduk doğrusu,
Hep bir oldu şehirlisi, köylüsü
Birbirini aratmıyor hemşerim.

Tabiattı, beton oldu yuvamız
Sevgi idi, para oldu davamız
Bir acayip hâl aldı ki kavgamız,
Biteceğe benzemiyor hemşerim.

Aile bağları koptu tamamen,
Saygı sevgi yok oldu hemen hemen,
Tok anlamaz oldu açın halinden,
Fakir ekmek bulamıyor hemşerim.

En ucuz şey oldu insan hayatı,
Kabul eden de yok bu kabahati,
İnsanoğlu bir gördü mü rahatı,
Babasını tanımıyor hemşerim.

Onun eli, ötekinin cebine
Helal haram fark etmiyor kimine,
Bir düştün mü vicdansızın eline,
Kurtulmak da zor oluyor hemşerim.

Garibansan artık işin güç burda,
Zengini her gece pavyonda, barda
Şaşaadan yana her şeyi var da,
İnsanlık pek bulunmuyor hemşerim.

En çok ağırıma giden yönleri;
Unutturdu örf ve ananeleri.
Aç susuz gezdiğimiz günleri,
İnsan burda pek arıyor hemşerim.

Bir şiir de yazmış oldum şehire,
Tatlı hayat döndü burda zehire,
Dönmek istesem de doğduğum yere,
Artık şartlar bırakmıyor hemşerim.

Ey İstanbul; sana değil sitemim.
Ne haddime bana düşmez; ben kimim?
Memleket dedin mi şundan eminim,
Kalbim küt, küt, atıyor hemşerim.

Şair Nevzat, ALLAH söyletti seni.
Gönül kaldırmıyor yar hasretini.
Ağlıyorum diye gülmeyin beni,
Hasret insan ağlatıyor hemşerim…

Şair Nevzat YAZICI