Şehremin... Şiiri - Emel Çetin

Aşkın ölüm bana zaten,
her ölüm de biraz erken,
hele de sonunda gideceksen...
Güneşin aksi değdikçe,
ıslak kaldırımlarına şehrimin
Nedendir bilmem ama
yine düştün aklıma sevgilim.
Kim bilir hangi gülüşün,
hangi tatlı bakışın bu senin...

Sokağıma vuran ıslak aksin,
hep gidişine çalan saatlere inat mı,
çok sulayınca da kurumaz mı çiçekler
Sadece uzaklar mı güzel,
ya susuz kalırsa dimağım ve o vakit
ölürsem kaldırımlarında...

Şehrim kadar bilir misin kadrimi,
saatim durmuşsa sensiz zamanlarda
ağlak bir saygı duruşuna...
Toprak kadar alır mısın yanına,
hayat var mıdır, senden sonrada
Kuraklaşmış sevda toprağına...

Kulağımda hep iki nota, baki...
Biri aşkına, biri inat gidişine
Deprem olsam, afetten öte.
Sersem şehrimi sol ayağına
Sağ, kalır mı aşkım enkazına,
yıkım dediğinden sevi doğmaz ki...

Yelkovana kızıyorum daha çok,
trenleri taşlıyorum sonra
yol oluyorum, taşım cılka...
Üstüme basıp ta gidenlere,
en çok ta sana, ağlıyorum.
Hıçkırıktan ziyadesiyle, nefessiz
ve nefersiz kalmış sevda edasıyla...

Barikatlar kuruyorum kendimce,
geçeceğini sandığım yollara...
Gitme istiyorum, gitme bir salise uzağa.
Islak kaldırımlarında kaldığım
Şehremin ol diyorum,
Sen hiç duymasan da.
Gelişine dikiyorum gözlerimi...

Bez bebeğimi çiğneyipte geleceksen,
saat’te sen yelkovan olacaksan,
çiçeğimi sularla boğacaksan...
Uzaklar daha güzel, enkazsız
kal sevdiğim başka sokaklarında
başka bir zaman şehrinin.
Aşkın ölüm bana zaten.
Her ölüm de biraz erken,
sonunda hep gideceksen...