Şehre gök yağıyor Şiiri - Serdar Keskin

Şehir

azgın

ve gri

gökyüzüne

tutsak....

gürültüyle dalgalanıyor

her sokak

acımasız bir yağmur düşmüş

dar sokakların yoksulluğuna

çatılar harap

ekmekler daha yumuşak

sevgililer

bir öyküye daha kucak açmış

sanki

öpüşseler göz susacak

sevişince

maviden öte

bir refah kalacak....

birinin gözü tarlada

birinin ipteki çamaşırda

birinin dudaklarda

bıraksan herkes susacak.....

şehre gök yağıyor

ve bir anne

tavandan akan suya bakarak

yapıyor duasını

dışarda

simitlerini saklayan kocasına

ve evdeki

yarı aç

tamamı çıplak yavrusuna

her damlada buz kesiyor,

koca bir ağıt

dağ olmuş

üşümek

öylesine bir kaçış

titreyişlerde duraksayıp

üflemek için duasını

acının yoğurduğu

bir gülüş bırakıyor

pencerede

hayat bulan saksılarına.......

şehre gök yağıyor

ve bir sevgili

beyazın içindeki

göğüs uçlarını

düşlüyor

hani dokunsan

kıyamet kopacak

ve kuşatacak

boynunun inceliğini

yıkılacak

masum saydığı

ama utandığı hayalleri....

gözlerinde

damla berraklığı

dudaklarında

belirgin bir davet

ellleri ilk kez

bu kadar ıslak,

dokunuyor

sevgisinden doğan yazgılara

uzun uzun öpüyor

gök sussun diye

ve sarılıyor geçmişe....

şehre gök yağıyor

herkeste ince bir hüzün

sonrası

can bulan toprağa

ve geçmişe

ve yarına

gülümseyiş bırakarak,

hüzünler yeniliyor

dudakların tılsımına....