Şehr-i Yar 1 Şiiri - Yiğit Afşin

dar düştüm diyar-ı şehr’e…
istan...buldum...
uyandım…bir dağ düştü yüreğime…

Çığlıklamak geliyor dilimden…
Giriftin paresinden buğulanırcasına,
Bulurcasına o kimselerin bilmediği…çözemediği asırların…
Onca sevdalıklarda allayıp pullayıp hatıratını,
Ciğerden perçinlemek şunca yılların saklı ömürlerine…
Kimin kömürdendi gözleri;
Kimin bakışlarında yeşillendi denizin yeşili…
Hangi ademin sinesinde tuzlandı;
Hangi sevdalığın közünü serinledi rüzgârı;
Kim kurbandı bu diyarın beşinci mevsimine?

Sevdaleyin eserdi mevsimin eskiliği…
Zaman kaldırımların teninde!
Dağları tanımazdı deniz,
Zalımcaydı da ahengi, pervane misaliydi yalazı yangınında…
Kimin yariydin onca zaman?
Savrulan saçların mıydı giriftin baş dönmelerinde…
Yok olan yiğitlik miydi…diz çöküşlerde…
Kanatsız uçuverirdi yüreğin bendeliği.
Her yürek bendeydi! ..
Her bakış…yangın yeriydi mevsimin dört köşeliğinde.
Mevsim mevsim kül eyledin bendeleri…
Poyrazı bilirdi de yel vurmaların,
Bırak!
Hicaz soluyuversin gecenin denizinde…
Pareler uçuşsun dört bir yanda.
Bre hey;
Yangın yeri mimlendiğim toprak!
Adam boyu çıkardı yalazlar,
Savruluşlar yalınayak! ..

Koy beni ey diyar,
Giriftin en puslu sesine sal!
Sırma tellere sar yar yar… deyişleri…
Sitemsiz mi geçti sanırsın onca asır;
Zaman zamana kavuşmaz mı sanırsın!
Kim var bu şehirde?
Bağrımda yeşeren vuslat mı zannın?
Üflüyordu ya nefesler pareden;
Süzülüyordu ya yareden sevdalığın en mümkünsüz vakti!
Yitiyordu ya yiğitlik…yangın yerinde! ..

Bildiler ki;
Köz yandı…hiç kaldı harında…
Kimin tutuştu külleri en zamansızından;
En sırçasından kim billurladı gülmeyen gözleri…
Yokluk bilmezdi; bildi ki varlığın resmiydi bakışlar…
Turnaları bilmezdi hiç!
Dağa taşa yakışırdı ya feryadın selamı…
Eyvah turnam! Eyvah!
Yar girmez düşlere…
Yar el olmuş…kırmış kanadını ne çarelere…

Ne çok gün kaldı unutmaklığımda…
Kirpiğin ucuna mimlediğim nehirler,
Nice haldan bilmezler...
Sevemediğim yar…
Yokluk bilmezdin de, ne demelere varlandın şehr-i diyarın gecesine!
Adının alınterinde ne demelere hiçledin kıymeti!
Fark etmezdi de gece gündüzü;
Ne demelere bastın hicazın perdesine! ..

Yükün ağır diyar.
Anlamazlıklar kaç asırdır taşlanır omzunda!
Vakti gelmiş mevsimsizlikler…
Mevsimsiz büyüyen, olur olmazı özüne seren muhabbet miydi?
Hangi vaktindeydi deniz?
Gülümserdi ya bulutların ardından…
Sen köleydin de ey özge can;
El bağlardın da alacalanmasına bulutların,
Karışıverdi ateş dumanına…
…yar diyar…
...diyar şehr-i yar…