Şehr-i Nuh Küsmüş Şiiri - İzzettin Coşkun

üşüyorum mevsim kıs mevsimi değil
Hava soğukluğu
sensizliğin eksilerinde
üşüyorum diyebilirim bu halime

Sensizlik çöktü içime yine.
densizlik çöktü içime
seni nefes nefes isterken..
seni nefessizce bekliyorum yine.
beklerken senle yaşlanmayı
saçımca yeşeren aklarıyla
Ve şehr-i nuhun sokaklarıyla,

şehri sessizlik dar geliyor
otostop çeksem beni yolda bırakır durur
Belki biraz uzağımda,
Koşarım tam yanına gelirken
kalırım tuzağında.
beni yolda öylece bırakır uzağında

şehri nuh darılmış yabancıymışım
Yalancısıymışım
yine üşümek kaldı
bu yırtılmış ceketimle
Tiner çeker gibi titrekligimle.
üşüyorum ezom
kar altında kalmış bır cesedim
tıtremekte bile zorlanıyorum .

sehr-i nuh beni tanımıyormuş
donuyorum ellerım dudaklarım donuyor
seni sevıyorum kelimeleri bile dudaklarımın
arasında buzlanmış donuyorum işte.
hayallerimi bile hayal
ediyor oldum
Şehr-i nuh bana neden bu zulmü yapıyor
bu kaldırımlar, evler sokaklar neden yabancı.
artık sensizliğin eksi
sonsuzluğundayım.

üşüyemiyorum
Tir tir titreyemıyorum
duygularım,
Hislerim,
seni görmeye mahkum gözlerim
Buzulların kırıntılarında kaybulmuş.
sıcak gülümseyışini
Sıcak sevgini bana çok görüyor
sıcak bir sen beklerim.

annesinin ayaklarına sarılıp
tandırdan çıkan bir parça sıcak ekmek
bekleyen nefsine yenik
Acıkmış bir çocuk gibiyim.
sana karşı edepsizim
yüzüme gözüme bulaştırmak istiyorum
Acıkmışlığımla seni.

bu şehr-i nuh
bu şehri haraplık
Bu sehri bana arablıp
ben bunu hakketmedim
çünkü seni bir saniye bile olsa terketmedim