Şehr i Muhabbet Şiiri - Songül Uçar

Kim bilir;
Ne hikayeler sıkışmış kaldırım taşlarına?
Ne mutluluklar gizlenmiş..?
Kimler gelip kimler geçmiş sokaklarından?
…ve kimler hala nefes almakta?

Kimler baktı bu sahilden boğaza?
Kimler umuda döndü,
Kimler karanlığa yönünü..?
Kimlerin yüreği sevdayla doldu,
Kimler hüznün karanlık ufkunda kay-b-oldu..? Kim bilir…

Yüzünü karanlığa dönüp,
Umudu boğanlara inat,
Güneşe aşık sabahların,
Maviye sevdalı tepelerin de açmakta laleler,
Rengarenk!
...ve iki rengin arasında olmakta en büyük cenk;
Mavi - yeşil,
Yeşil - mavi..!
Özgürlüğe tutsak gezgin misali...

*
Bir masal mısın İstanbul? Bin ömre sığmayan..?
Bir cellat mı yoksa fatihini hiç eden..?
Bezm-inde cevr-eylerken cemal() i;
Cezb-ettikçe aş(ı) kını gayb-eden...
Vaadederken taht-ı arzunu Mennan,
Oğul-u uykusundan,
Gardaşı başından eden!
*
De ki;
Asırlardır bitmeyen,
Bir aşk masalının kahramanlarıyız.
Sen!
…ve ben...

De ki;
Benim alnıma,
Senin kaldırımlarına yazılmış hikayeler;
Her adımda bir masal,
Her masalda ben varım,
Ben sen-de yaşarım!
Sen ben-de...

De ki;
Benim yüreğimde,
Senin zindanlarında küllenmiş sevdalar;
Her sevdada bir yangın,
Her yangında ben varım,
Ben sende yanarım!
Sen bende...

De ki;
Benim ufkuma,
Senin sokaklarına gizlenmiş umutlar;
Her köşede bir umut,
Her umutta biraz sen,
Ben sana koşarım,
Sen sonsuzluğa...

De ki;
Aynı güneş dünyamıza doğan!
Aynı umut,
Aynı neş’e...

Aynı nefes ciğerlerimize dolan!
Aynı gam,
Aynı keder...

Aynı hüzün takatimizi kıran!
Aynı rüzgar,
Aynı yağmur...
Aynı kar yüreğimizi donduran!

De ki;
Göz yaşlarımız aynı..!
Hüznümüz aynı;
Umutlarımız, umutsuzluklarımız...
Sevdalarımız da aynı!
Ben kısacık ömrümde,
Sen sonsuz kere ben-de,
Aynıyı yaşarız.

De ki;
Asırlardır bitmeyen bir aşk masalın,
Aşka aşık kahramanlarıyız.