Alaşağı olmuş tüm tanrıları tek tek ayağa kaldırıyorum. Ve “yaşam” denen şeyin anlamını soruyorum… Çok uzağımdaki bir kelebeğin rengini tahmin etmekle eşti şimdiye kadar bu beş harf.. ben kaçtıkça kovalayan patiler gibi yüksek seslerle bağırıyordu arkamdan.. korkuyordum.. ya da adını “korku” saydığım yanılgımda kayboluyordum.. O kadar zaman geçirmiştim ki, hayattan kaçarak ve ölüm’e sırılsıklam aşık olarak.. peki neydi ölüm? Biliyor muydum? Hayır! Bilgelik değildi bu.. küçük intihar tabletlerine sığınarak uyunan uykular öncesi düetten ibaretti benim için ölüm.. Ölesiye yabancı..
Herkes benim kadar istiyor muydu bilmiyorum.. sorgulamadım hiç.. abes sorular sınıfına giriyordu.. Ama biliyordum ki.. petrol rengi ırkçı vazolar içerisinde “çocuk”ların küllerine elmas mermiler sıkılıyordu bir yerlerde.. ve emindim temiz çarşaflar üzerinde ellerini semaya yerleştirip veya göğüs hizalarında parmaklarını kenetleyip ettikleri dualarda böyle bir dileğin yer almadığına.. üstelik para dedikleri, sertlikten uzak bitkilerden üretiliyordu.. beyaz mı beyaz.. aydınlık mı aydınlık.. Ne yazık ki benim içim içimdeki dualar tam tersiydi..
Ama ben istiyordum işte.. Ve sırf giderken kardeşlerimin veya annemin paçasını da aşağı çekerim korkusuyla, kendimi tutuyordum intihar eşiklerinde..
Sonra bir gün biri.. “Hayatı çok seviyorum ben! ” dedi..
Dünya var olalı beri çirkin ve soğuk,
Erken içeceğimiz bir ilaç gibi.
Tadı dudaklarımızda acımsı, buruk.
Bu saatte gözyaşları, yeminler,
Boş bir tesellidir inandığımız.
