Şehr-i İstanbul Şiiri - Fatma Seda Güneysu

Saçlarını okşar rüzgar,
Ellerinde gezinir
Gidemez başka yere
Ben gibi o da gönüllü esir!
Korkar ayrılığı düşünmekten
Bilmem niye
Belki ölür de hasretinden esemez bir daha diye...
Kimbilir kaç mevsim yaşandı seninle doyasıya
Kaç sevinçli bahar,
Kaç kederli güz,
Kaç hırçın kış?
Kaç martı geçip gitti üstünden
Kaçı bağlanıp bir vapur çığlığına
Ben gibi gidemedi bir daha uzağına...
Ey toprakların en bereketlisi,
En kıymetlisi
Ey gecesi gündüzünden aydınlık şehir!
Farkettim ki hiçbir hatıram senden eski değil...
Tarihin kokusu sinmiş duvarlarına,
Hayatın dokusu
Her köşende bir yaşanmışlık öyküsü.
Güzeli, çirkini, iyisi, kötüsü,
Ey dünyanın nakışlı örtüsü!
Ne güzel seninle yaşamak,
Seninle yaşlanmak,
Seninle sende varolmak.
Bilirim sen de nefes alırsın benimle
Duyarım kalp atışlarını
Sanki birlikte doğduk, birlikte büyürüz,
Ve kimbilir belki bir gün birlikte ölürüz!
Nasıl yaşamazsam ben sensiz,
Bilirim, sen de kalamazsın bensiz!
Kusursuzluğun resmini yaparsam eğer gün olur
Sana benzer resmim
Seninle başlar;
Caddelerinle, evlerinle, sokaklarınla.
Seninle devam eder;
Camilerinle, hanların, hamamlarınla
Ve yine seninle son bulur;
İnsanlarınla!
Salıncağımdır köprülerin,
Merdivenim tepelerin,
Yeşillerin
Mavilerin...
Düşündükçe kaybolduğum renklerin.
İçimde neredeysen orda kal
Öylece dur
Ey şehr-i İstanbul!

İstanbul, Nisan 2006