Şehr-i İstanbul Şiiri - Rauf Bekiroğlu

Doat-dost;
diye düşünürken içimden,
Aklımdan,
hep geçer karekin usta.
Şimdi o;
Çok uzaklarda.
Çocuklarının hasretine dayanamadı,
Eşi Taküyenisya.
Bir sonbahar akşamı birlikte gitmişlerdi,
Avusturalya' ya ağlayarak.
İstanbul'a dostlarınıa hasret,
Bu dünyadan göçüp ğitti,
Gözleri acık Karekin usta.
Hey!
Gidi hey!
Ne güzel günlerdi;
Yorgonun meyhanesinde,
Kafaları tüssülediğimiz günler.
Hanımından;
izin alabilirse,
İsak'ta bazen bize katılırdı.
Taş plaktan;
Hafız Saadettin Kaynak'ın şarkılarını,
Hafız Burhan'ın gazellerini dinlerdik.
Udi Yorgo Bacanos'on sazının ritminde,
Kemani Tatyos efendinin;
'Bu akşam gün batarken gel '
Şarkısını söyler kendimizden geçerdik.
Sabah;
Ezan okunurken eve dönerdik.
Camiden çikanlar,
Allah'tan korkmaz Arlanmaz,
Pis ayyaşlar derlerdi bize, gülerdik.
Allah! ın;
Şanı yücedir, affeder derdik.
Çan;
Sesleri ile uyanırdık.
Kahve,
Yapardı bize kızı elena.
Aryalar;
Dinlerdik gramafondan.
Mest;
Ederdi bizi,deniz kızı Eftelya.
Bir,
Yürektik birlikte atan.
Cami, Kilise, Sinagok,
Farkı gözetmeden.
Din;
Ayrımcılığı yapmadan.
Küçük suya;
Piknik'e giderdik ailece.
Ben Beşiktaş'lı,
Karekin Fener'li, İsak Galatasaray'lı- idi,
Amansız bir;
Rekabet vardı aramızda.
Maçların,
Heyacanını günlerce yaşardık.
Kutsal;
Bayramlarda ailece,
Birbirimizi kucaklar,
Tatlı ve acı günlerimizde,
Sevinçlerimizi, kederlerimizi paylaşırdık.
Nerede şimdi o?
Bedestendeki komşularım.
Terzi Karekin,
Meyhaneci yorgo, zahireci İsak.
Çiçek bahçesindeki çiçeklere,
Benzerdik rengarenk.
Kardeş kardeş;
Kaygısız, korkusuz yaşardık.
İşte buydu dinimin hoşgörüşü,
Milletimin insan sevgisi,
Devletimin tabasını kucaklayışı.
Ah;
Ne kadar güzeldi o günler,
Bir;
Ömre bedeldi şehr-i İstanbul.

Rauf Bekiroğlu
16.03.2010 Ankara9
(tüm hakları saklıdır)