Şehr-i İstanbul Şiiri - Mehmet Yayla

Ey koca çınar!
Kimbilir kimler soluklandı gölgende,
Kaç canlının yuvası oldu dalların kimbilir.
Kimbilir ne sultanlar yatar kucağında; ne yiğitler.
Neler gördü yaşlı gözlerin neler?
Ne şiirler yazıldı adına,
Ne methiyeler düzüldü sayfa sayfa.
Kimbilir...
Ey prenses,güzel gelin!
Fatihin gelini...
Lale kokularıyla bezeli,
Erguvanlarla süslü.
Evsizlerin,barksızların barınağı;
Karunların,zenginlerin kasası.
Güneş herkes için farklı doğar üstüne,
Ve farklı batar kız kulesinden.
Kimine göre altındır taşın toprağın,
kimine göre kömür.
Kimine zehir olur soluğu,
kimine verir ömür.
Hamurun ırk ırk,
suyun yetmişiki milletten;
dualar yükselir tek bir Allah'a,
her bir mabedden.
senden gayrı durmadı böyle güzel
çelişkiler,zıtlıklar...
Beyoğlu,eminönü,adalar,
boğazın kıyısında ey mağrur şehr-i güzel.