Şehr-i Gökkubbe İstanbul Şiiri - Meral Boz

Zaman İstanbuldu,
Mehmed'ine cenneti vaadetmiş bu aziz şehir
Bir parça toprağına sayısız sehit verdi.
Mesken oldu en mübarek insanlara sonsuz uykularinda..
İki minare arasında mahleler yorgun
O şehr-i gökkubbe ki;
'kutsal bir hazinedir avucunda tuttuğun'

Yolum İstanbuldu,
Arnavut kaldırımlı yollarında düşe kalka büyüyen çocuğa
Ayasofya'da kardeşliği, Yeni Cami de paylaşmayı,
Üsküdar da huzuru, Hisarda tarihi anlattın..
Ve nereye hangi şehire gitse bir ses çağırdı onu uzaklardan
Evin İstanbul dedi, şehr-i gökkubbe altında hayatın.

Yüzüm İstanbuldu,
Kimi ağlamaklı gözler yaşlı, bulutlu bir gökyüzü
Kimi kahkalarca gülen, güller açmış bahçelerinde
Yağmur olup damla damla süzülmüş yüreklerden
Bahar olup ışık ışık işlemişti içimize.

Sevdam İstanbuldu,
Onsuz düşünmek yalan yaşamak olurdu aşkı
Onunla bütünleşmiş bir olmuş sevdalara
İhanet etmek olurdu, tüm yaşananlara..
İkisini birbirinden ayırmak zordu
Artık yarin İstanbuldu, İstanbul yarin..

Sonum İstanbuldu, başım İstanbul
Kilometrelerce uzak bir kentte düşündüğümdü
Hergün gitmek isteyipte terk etmekten korktuğum
Yalnızlığımdı ve hemde kalabalığım.
Haliçte bir başıma dinlediğim,
Samatya'da şiirini okuduğum
Her sahilde içime kokusunu çektiğim
Sevdamdı, yolumdu, varımdı ve yoğumdu İstanbul
En vefasız ama en sadık dostumdu.
'Her satırına değerdi İstanbul'