Şehr-i Ayrılık-2 Şiiri - Mine Bahçeci

Savuran mıdır rüzgâr, savrulan mı?
Kendi kendime konuşmak yasak!
biliyorum.
hazanın gözlerimi sevmesi de..

Biliyorum, yağmayacaksın toprağıma
fırtına çıkacaksa benden çıkacak!

Yüreğin, yarımsanmış aşklar mezarlığı
Ya neydi
avuçlarına aldığın yangın?

Saçlarımı can! Saçlarımı..
ayrılığı belemek için mi uzattın?

II-
Hüzzam perdesini çekti pencere
Dostsuz bir uğultu
şimdi tüm yollar…

Pembe düşler öğütülmüş hicranda
Buselik makamına dönmez diyorlar!

Hasrete kök salar
göz yaşıyla sulanırmış aşk.
Derin bir nehir gibi işlermiş zaman
vermezmiş aldığı hayatı geri! ..

III-
Ey yitire yitire bir hal olduğum!
Nefesi
yeşil soğanıma dürülen yufka!

Umularımı ıslatırken dişi bulutlar
Akar güney güneşine defne saçların
Kanatlanır sesim sesindeki sabaya

Kirlenmesin için adın
mızrabım içime batar
Sürülür namluma ölümsüzlüğün
Bir yıldız kayar! ..

IV-
Yine bir gün battı yüreğimize
Sana kurulmuş zembereği akşamın
Kekik getirmiş Hülya dağlardan
bir tutam hayıt çiçeği
İki sarı gül bahçemden içre
Gün girsin için odama
gözyaşımla ıslattığım…

Bu sabah yine sana uyandım
camgöbeği enginlere uzanan bir sedir gibi
Yamacıydım sesimin
Bakışların çözüldü aklıma
yalnızlığımı seninle aldattım.

V-
Eyy! Akdenizin kumlu tadı
fildişi tarağı örenimin -yazgısı akşam! -

Unutsam da ben beni
Seni yâr! Yâr seni! ..
Bu dağları fırsat bilip
unutur muyum sandın! ..