Şehr-i Aşk Şiiri - Tülay Aksu

Destur ver Ehl-i İstanbul,
Sende başka şehirde düğümlenir nefesim,
Güneş doğmaz, karanlık çöker sanki.
Aşkın tohumu bu topraklarda,
Yüreğim sıkışmış sarmaşıklarda.
Niceler boğuldu sırr-ı aşkta,
Sırrını ver İstanbul bana.

Yolum düştü senden uzaklara,
Yüreğim saplandı girdaplara;
Bir yudum nefes uğruna,
Tek solukta tükendim sonunda;
Bu acıyla kıvrandım baksana,
Vuslat özlemiyle yanıyorum ahlarla,
Bu hazla sarhoşum her anımda.

Yüreğim yanıyor,
Ruhum sıkışıyor,
Bu şehir beni benden ediyor.
Bu kalp İstanbul’da atıyor,
Her anına onu koyuyor,
Uzaktan onu gözlüyor.

Kralların kanlar döktüğü,
Tarihin can damarının attığı,
Bağrında aşkların sıkıştığı;
Susuzun su bulduğu,
Aşığın can bulduğu şehir;
Özlemiyle yaramı dağlayan şehir,
İşte İstanbul’um benim.

Bu yürek kavuşmayı bekler,
Boğazın nefesini özler;
Damla olup, denizde coşmak ister;
Martı olup, onda kanatlanmak ister;
Yürümek, kalbini duymak ister,
Canını yakmadan yarasını sarmak ister,
Bu yürek İstanbul’u ister.

Hazinem İstanbul’da,
Çünkü gözyaşlarım orada.
Bu yolcuya yol İstanbul’da,
Bu derd-i gönle derman orada.
Mezarım bile burada,
İstanbul ehlinin yanında,
Aşıkların başucunda.

Sende aldığım nefesle,
Sende geçirdiğim bir anla,
Gönlüm oldu mestane,
Uslanmıyor şimdide.
Şehrim bağlanmışım sana,
Zincirlenmişim boynuna,
Dolanmışım sarmaşıklarına.

Şehrim izin ver bana,
Selam durayım sana;
Yol ver bana,
Geleyim başucuna;
Yer ver bana,
Tutunayım sana,
Köklerimi salayım topraklarına.

Destur ver İstanbul,
Bağlanayım sana;
Mutluluktan coşayım,
Sende hayat bulayım;
Şifa ol bu hastaya,
Son nefesimi alayım.

22/4/2010 Ankara