Şehr-i Ala Şiiri - Kürşat Hardal

Ben bugün çok ağladım,
Duyurmadım kimselere sesimi.
Tam bir çaresizdim,
Ve istenmeyerek sahipsiz.

Oysaki görüyorlardı,
Yanaklarıma sürünen,
Ayın o ıslak yansımasını.
Kimseler dönüp bakmadı,
Kustum apansız yalnızlığımı.
Hiç bir şeyim yok,
Kimsem de kalmadı.

Ben bugün çok ağladım,
Son bozukluklarım,
Bir şişenin kapağını açacak kadardı.
Anlatamadım kimseye,
Yaşanmamış olanı.

İçimde birikti geçmişin tortusu,
Söküpte bir kenara atamadım.
Ayaz kesti tenimi,
İçim yangın iken.
Küfürleri doldurdumda,
Avaz avaz bağıramadım.

Ben bugün çok ağladım,
Tamamlamaya çalıştıkça,
Umarsızca parçalandım.

Ey şehr-i ala,
Bir ben mi fazlayım sana?
Bu kadar eksik iken,
Kambur oldum sırtına.
Öfkemi kendine çekme,
Kavrulur sokakların.
Sözlerim tükendi de,
Kendimi aşamadım.

Ben bugün çok ağladım,
Ağladım ve anladım.
Sonu sonsuzlukla tıkanmış,
Bir bahara rastlamadım.