“"Şehr-i 1stanbul’a"” Şiiri - Fırat Yılmaz

Şehr-i İstanbul’a küsmek ne mümkün,
Haddine mi düşer be, seni gafil.
Yediğin ekmek, yaşadığın günün,
Bedeli ödenmiş terinle çil çil.

Zengini, fakiri, açı, ayyaşı …..
Onbeş milyon kere girmiş koynuna.
Bu cimri alemin cömert yosması,
Seni de çeker sıcak kucağına.

Şehr-i İstanbul’a bakmak ne mümkün,
Gözü kamaştırır parıl da parıl.
İstiklal’den Galata’ya otuz gün,
Sar boyna kolları sarıl da sarıl.

Karaköy’den Sirkeci beş dakika,
Beş asır değerinde lakin vakit.
Altın Boynuz’dan yol al, baka baka,
Oltalarda oynaşıyor istavrit.

Mısır Çarşısı’nda koku baharat,
Dapdar sokağında ne sırlar gizli.
Mahmutpaşa esnafı pek bir rahat,
Her milletten müşteri dizi dizi.

Dura kalka varırsın Beyazıt’a
Kapalı Çarşı kaplar etrafını.
Gelin sanki binmiştir beyaz ata,
Ne bulursa kısmetini, bahtını.

Aksaray mı, Sultan Ahmet mi yönüm?
Tutturamam bir türlü istikamet.
Karar da veremez hercai gönlüm.
Beyazıt’ta kalayım ilelebet.

İstanbul’da gölgen yanına düşer,
Eda eder ikindiyi cemaat.
İstanbul el açar dualar eder,
Gözlerde yaşlar, dillerde salavat.

Ayasofya’dan iner Gülhane’ ye,
Altından hızma takmış Saray Burnu.
Sönmez ateş saçar gönül haneye,
Gözünü sevdiğimin İstanbul’u.