Üşümek ve Parya Şiiri - Ramazan Boran

yedi oktav hu çeken bir derviş gibi
omuzlarıma yığıldı dünya
belli ki yeni bir tufana
mührünü çakacak sular

fikrim yandı birden
aynı virdine kilitli kaldım yeniden
ateş büyüdü
düş küçüldü birden
akrep zehrinde an
üşüdü dar alanda uyaksız devran
acımı emzirdiler yeniden
cehenneme layık bir şiirden

içimde mesaisi dolmamış mevsimlik kar işçileri
yüreğimin çapına bir derin çukur deşiyorlar yâr
ah âsâsı kırıldı cümlelerimin
ölüm günlüğüm bir mezarcının elinde kaldı
ne gören vardı
ne de tanıyan

kirpiğine tutunmaya çalışan
bir damlada gördüm çaresizliğin betimini
aks'im mi düştü
ben mi düştüm
yoksa sen mi düştün içimden
adını tekrarladım kederli bir kelebeğin kefeninden
seni sevmek üşümüş
göğsümde bayrağın
sesimde kuşların üşümüş yeniden
ölüm öncesi sessizliğinden

ranzasında sızıp kalmış
tezkeresi gecikmiş bir hayatın şafağıydın sen
teni kırışıktı sığınağımın
rengi meyhoş
kalbi sarhoş
sesleri ölük
faili meşhur cinayetlerin ortasında kalmış
İçime çektiğim her nefes dünden kalmaydı
pastellerine ırkçılık bulaştı ütopyanın
beyaz tenli aşka inananlar uykudaydı hâlâ
ben değildim
minimum bahanelerden maksimum günahlar çıkaran
mazlum bir madenciydim sadece hikâyesine nefretle bakılan

ah
gönlümün güler yüzlü çocuğu
omurgasız kalmış sabahların
terutazesi soluğu
tenine gül dök'sen bu çığlıkların
bu potansiyel suçlu imgelerin
hâlâ tenha değil midir gözlerin
beni de alıver'sen yanına
bak
yine baran düşüyor doğu'ma
şu’batıma hep düşman kesiliyor hasretliğin
güneşimi de salıversen

-boran