* Şehnaz! Şiiri - Fatma Doğan

ŞEHNAZ!
Gece çiseliyor alev ülkesinin ağarmış yamaçlarına
İçimde efeleniyor kabadayılar gibi körüklü yangınlar
sustalı yalnızlığımın isi bulaşmış üstüme,
Şehnaz!
Sen durup dururken ne diye
dumanlı sisler sarsın ki, senin yerine beni !
ne öldüğüm belli ne kaldığım bu cenderede
Umurumda değil artık bu şehir
Umurumda değil mühür gözlerin
Koyver gideyim fettan gözlerinden
Ne Bu şehir o eski şehir
Ne sen eski sen!
kalemim kırılmış mı,
kitabım dürülmüş mü arka sokaklarda
umurunda mı sanki zalim
Ben vurulmuşum zaten can evimden
sürgün yemiş yüreğim bu aşktan yana Şehnaz!
yalın ayak düşmüşüm yollara,
kendi yamaçlarımdan daha dik senin şahika dorukların
bastın mı mührünü gönül telime
yırttın mı ölüm fermanımı umrumda değil
ben artık o eski ben değilim
Ağrıma gidiyor gözlerinde kaçak yaşamak
Siliniyor zamanlarım köstekli saatimden
Bana kalan kıpkızıl bir vaz geçmişlik
Yalancı avuntularla avutamam kendimi Şehnaz!
Yağmurlu bir akşama yağıyorum kül kül
Sen ıslanırken ben cayır cayır
Ben ağlarken sen fıkır fıkır
Ayaklarıma dolanıyor,
Adamakıllı yaşayamadıklarım
Beynime sıkılmış kurşun sözlerini,
çeviriyorum ha bire avurdumda
körüklü yangınlar bıraktın bu şehirde
Ben ne yaptım sana Şehnaz!
Sen ne yaptın bana?
Bir bak zalimin kızı, bir dön bak ardına!
FATMA DOĞAN 10.08.2025/BALIKESİR