Şehmus İnal Şiirleri - Şair Şehmus İnal

Ağlama...
gözyaşların toprağa karıştıkça
çiçek değil, hüzün büyüyor orada.
Ve sen hüzün değilsin,
sen bir sabahın ilk ışığısın —
kendini hatırla.

Ben seni, Fırat'ın Dicle'ye kavuşamayan kolları gibi sevdim,
Midyat'ın soğuk taşlarında yankılanan dualar gibi,
Ibrahim'in ateşe yürüyüşü gibi,
İmkânsız, ama ilahi bir inançla.

Adını duvarlara kazıdım,

Eski tersanede bu gece
pas kokusuna karışıyor yıldızlar,
ve ben
rüzgârla savrulan zamanın içinde
yeni bir “başlangıç” kokusu alıyorum.

Günbatımında seni düşündüm yine,
Yolun sonunda bekleyen yorgunluk gibi.
Ne söyleyecek gücüm var artık,
Ne de konuşunca dinleyecek biri.

Bir zamanlar kollarındı limanım,

Gittin ya...
Gözlerin kaldı bende,
Sesini unutsam da, adın hâlâ içimde.
Bir yağmur gibi yağıyor gecelere,
Bir rüzgâr gibi esiyor yaralı yüreğime.
Sokaklar hâlâ seni fısıldıyor usulca,