Şehla Şiiri - Süleyman Toprak

çağ yansın tutuşsun gece şavkısın yüzün
Şehla
karanlık pek karanlık hep karanlıktı hüznün
Habeşi bir çocuk iç dökerdi kahve gözlerinde
hep yanlış kulelerin burçlarına bayrak diken
gece karası şalını takınarak ruhun
gam yüklü sağır duvarlara çarpardı önce
varlığında var yokluğunda yok insan tortularında
toprak kokar merhamet kokar kadın kokardı ellerin

Şehla,
şerha şerha kıyılan ilk gençliğinin
kapı aralığından sızardı soylu endamın
körken ürkekliğinde bir ceylanın eğmişken boynunu
enkaza bürünmüş sabra bilenmiş kadından
kadın olmadan kadınlığını öğrenen kadından
kocaman bir ülke doğurdun yeni bir şafakta
el verdi filiz verdi can verdi tomurcukların
yaşamak diyorum adınla şehla
Elif gibi besmele gibi yar gibi geldi kardan dağlarıma

aşk diyorum sevmek diyorum diyorum mesela
diyorum kekeme bir yalnızlık neresinden tutulur Şehla
kerpetenlerle sökülmüş ağzındayken hayatın.
vagonlar geldi vagonlar geçti ömrünün raylarından
kimselerin bilmediği ince çizgilerin
kalın kitapların oldu el değmemiş
geceye katık edip yediğin siyah zeytinlerin oldu
uyudun uyumadın uyumadan uyandın
sancılı bir bekleyiştin Şehla
yazgısı bu oldu alnımdaki çizgilerin.

yıldızlara dua et dua et yıldızlara şehla
yalnız onlar bulacak kaybolduğunda yönünü
sanma ki şiirler sahtedir yalan söyler şarkılar
ağrıydın sızıydın bir iç yangınıydın
hüzzam bir makamın segah nakaratıydın
ahit gibi vav gibi dağ gibi geldi onlar sana