Şehitler Ölmez Sevgili Şiiri - Aziz Yolcu

Ayın ışığı dağlara vurdukça, hasreti doğurur nazarımda
Üzerimde parçalanmış fanila, ayağımda yırtık postal yürüdükçe
Cesaretim kirlenir…
Bin yıllık bir yorgunluk taşırım sanki bedenimde,
Bir yudum suyun şefaatinde yurt özlemi çekerim.
Bir hain derim vatanımı kirleten, canını alsam; yüreğimi serinletirim.
Bir “çök! ” sessizliğidir, başımı yasladığım bu karanlık
Elimi uzatırken sigarama geçen zaman, yorgunluğumun dirayetidir
Yakarım pusuya yatmış haini hiçe sayarak, ölüm nedir, ölüm gençliğimin kefaletidir!
Her nefeste seni içerilerime çekerim, ciğerlerime dolan pus, varlığının alametidir.
Yol almak vakti gelmiştir şahadete kalkan bir elden
Ne yardan geçerim ne serden, vatan için ölmek hakkın delaletidir.
Silahımın gizi, kurşununu sorar, kardeşlerim kollarını sıvar, vakit çatışma saatidir.
O an ne yara kalır yüreğimde, ne bedenimde hoyratlık,
Bir an olsun düşünmez mi insan ölümü?
Helal sana Mehmetçik!
Ölen varsa şehitlik, kalan varsa ahitlik bir an düşünmez mi insan ölümü
Helal sana, helal sana Mehmetçik.
Kimileri vatanı için dökülmüşse bu uğurda, anası babası beklerken yavrusunu
Gelmişse al bayrağıma sarılı tabutta, kalana düşen görev oğulluk verasetidir.
Vatan sevgisi, bir zincirdir uğrunda dökülmüş kanlardan örülen,
Kimse kırmaya çalışmasın, bir kahramanlık öyküsüdür, hesabı Çanakkale’de dürülen…
Şimdi desem ki yarim ölüm bizi ayrı koyamaz!
Doğrudur, damarlarımda dolaşan kan kavuşmak azametidir.
Çünkü şehitler ölmez sevgili, yüreğinde yar, vatan sevgisi yaşattıkça….