Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
şehidimize Allah'dan rahmet.
ailesine başsağlığı ve hepimize de sabırlar diliyorum.
etkiledi şiiriniz.
boğazım düğümlendi.
duyarlı yüreğinize selam olsun.
Duyarlı yüreğinize sonsuz saygılar.
Yirmi yaşında genceciktin, hayat doluydun
Kuyulu tatlar köyünde babanın koçuydun
Ananın koklamaya kıyamadığı gülüydün
Düşündükçe sol yanım üşüyor Erhan’ım
Bayrakta inmeyecek, Vatanda sağ olacak
Terör kendi akıttığı kanda boğulacak.
Hasan Gültekin
Aziz şehidimizi rahmetle anıyorum mekanları cennetir...
nice gençler terör kurbanı oldu.hergün aynı acıları tekrar tekrar yaşıyoruz.millet olarak içimiz kan ağlıyor.allah sizden razı olsun.böylece şehitlerimizi bir kez daha andık.yüreğinize sağlık.tebrik ederim.
Milletçe duygu yüklüyüz bu günlerde....Televizyonda haberlerini seyretmeye yüreklerimiz dayanamaz oldu artık....Bir, iki, üç, beş, on derken yüzlerce hayatının baharında daha yeni filizlenmiş ana kuzularını toprağa veriyoruz....
Teröre, kahraman askerlerimize kurşun sıkan şerefsizlere ve durumu görmemezlikten gelip, vurdum duymaz davrananlara, teröristlere bu silahları sağlayanlara,maddi manevi yardım eden, destek sağlayanlara lanet olsun....
Ben de şu an ikibuçuk aylık asker annesiyim,benim oğlumda tüm askerler de Vatan için, Millet için görevlerini seve seve yapmak üzere gittiler asker ocağına...
Allah hepimizin evlatlarını kör kurşunlardan korusun... Şehitlerimizinde o pak alınlarından öperim.... Ailelerine de sabırlar dilerim....
Şiir her ne kadar iç acıtsa da gerçekten çok mükemmel olmuş elinize ve yüreğinize sağlık...Gönülden kutladım...Duyarlı yüreklere selam olsun....Sevgiler...Lamia CANAY....
Acı gerçek bunlar ,nefretle kınıyorum bu terör belasını.Allah şehitlerimizin ailelerine sabır versin.Bu ülkenin Mehmeti tükenmez.Kaybeden hep ama hep onlardır bu dünyada da öbür dünyada da.Saygılarımla...
SEVGİLİ KARDEŞİM. ŞİİRİNİ OKURKEN TERÖR BELASININ ALDIĞI CANLARI DÜŞÜNDÜM VE ÇOK KÖYÜĞ OLDUM. DAHA FAZLA YAZAMAYACAĞIM. 100 P. SELAM İLE.
Bu şiir ile ilgili 27 tane yorum bulunmakta