Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
YÜREĞİM AĞLADIM GÖZLERİMDEN AKTI TÜM ŞEHİTLERİMİZ NUR İÇİNDE YATSIN MÜZİK BİTİRDİ YÜREĞİNİ ÖPTÜM 10 PUANLA SELAMLAR
Çünkü sen olmayınca
Hep bir yanım eksik kalıyor babam
Seni çok seviyorum babam
duygulandım....
şehit çocuğunun yüreğinden dökülen inciler...
mükemmel işlenmiş...
saygılar güzel yüreğinize...
saygılar usta kaleminize...
şehitlerimizin ruhları şad olsun....
evlatlarınada sabır ve metanet...
onurlu evlatları onlarla gurur duymaktadır....
saygılarımla...
HATİCE HANIM YÜREKTEN TEBRİK EDİYORUM.ÇOKDUYGULU VE GÜZEL BİR ŞİİR OKUDUM.HÜZÜNLENDİM.
TAM PUANLA KUTLUYORUM.KALEMİNİZ DAİM OLSUN.
BUDA BENİM
________ BABAMI ÖZLÜYORUM_____
Düğünlerde bayramlarda
Ben babamı gözlüyorum
Onsuz geçen bayramlarda
Ben babamı özlüyorum
Sabah kalkıp el öpmeyi
Beraberce tur etmeyi
Namazlara bir gitmeyi
Ben babamı özlüyorum
Onun sıcak nefesini
Güven veren gür sesini
Bakmasını gülmesini
Ben babamı özlüyorum
Hayattaki dayanağım
Bu dünyada barınağım
Çabuk geçti gençlik çağım
Ben babamı özlüyorum
Şefkatini sevgisini
Çocuklara ilgisini
Tecrübesi bilgisini
Ben babamı özlüyorum
Omuzuna yaslanmayı
Oynaşmayı koklaşmayı
Dertleşmeyi konuşmayı
Ben babamı özlüyorum
Bir şey gelmez ki elimden
Dua derim içerimden
Düşmüyor ki hiç dilimden
Ben babamı özlüyorum
Sanki onsuz ben bir hiçim
Burkuluyor yalnız içim
Bu hasretlik başka biçim
Ben babamı özlüyorum
Sensiz bayram olmadı ki
İçim huzur dolmadı ki
Mahir sana doymadı ki
Ben babamı özlüyorum
……….Mahir Başpınar.
ne demeliyim ciğerim yandı..susuyorum rahmet eylesin...sabırlar diliyorum...papatyalar yüreğinize
.
Ellerine
yüreğine sağlık kardeşim...
.
Tebrikler...
.
Saygılarımızla...10
.
Vesselam
Kutlarım.Zaman zaman sayfana giriyorum.Beğeniyorum çalışmalarınızı.Hoşça kalın.
Şehadet şerbetini içmiş, ukba'ya gitmiş. Ne mutlu. Gertide kalanların şeffaat umudu.
Bir de babalıyken babasız büyüyen çocuklar var. O daha acı. Ve de o kadar çok ki günümüzde.
Şiirinizi kutluyorum Hatice Hanım. İlhamınız daim olsun.
ELİNE YÜREĞİNE SAĞLIK.. 2 YETİMİMİZ DE BİZİM VAR BİR OĞLAN BİR KIZ.. YEĞENLERİM..
AMMA BEN KARDEŞİMİN MEZARINA BİLE GİDEMİYORUM DAYANMIYOR YÜREĞİM ..
ALLAH TÜM ŞEHİTLERİMİZE RAHMET ETSİN GERİDE KALANLARADA SABIR VE SELAMET VERSİN .. GÜZEL BİR ŞİİRDİ TEBRİK EDERİM HEP DUA EDİYORUM.. ALLAHIM ARTIK BİZE ŞEHİT ŞİİRLERİ YAZDIRMA DİYE AMMA HERGÜN ÜÇ BEŞ VATAN EVLADIMIZ GİDİYOR
SAĞOL DOST ACILARIMIZ TAZELENSEDE SEVEREK OKUDUK SELAM VE SAYGILARIMLA
Okudum, Hatice Bacım...
Gözlerim doldu...
İmreniyor insan
İmreniyor şehitlere...
İmreniyor şehit evladı olmaya.
Biliyor musun bacı,
En büyük rütbedir şehadet...
Ve yine en büyük rütbedir,
Şehit oğlu olmak
En büyük mutluluktur
Övünmek şehit babayla...
Kadir Tozlu
Kız çocuklarının baba aşkına en güzel örneği. Baba hasretiyle tutuşan yüreğinizi kutluyorum efendim. Saygılarımla.
Bu şiir ile ilgili 35 tane yorum bulunmakta