Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
çOK DUYGULANDIM...
ALLAH RAZI OLSUN.
TÜM ŞEHİTLERİMİZE RAHMET DİLİYORUM.
Duyarlı yüreği,güçlü kalemi kutlarım,emeğinize sağlık,saygılarımla,
Duygulu ve dokunaklı dizlerdi,tebrikler, (10)
ALLAH GANİ GANİ RAHMET EYLESİN HATİCE HANIM.ETKİLEYİCİ VE DUYGU DOLU ŞİİRİNİZİ TEBRİK EDİYORUM.TAM PUAN SELAM VE SAYGILARIMLA.
şiiri ilk okurken dikkatimi çeken dizeler senin stilin olmayışıydı. ilerledikçe anladım ki şiiri şehid babanın küçük çocuğunun dilinden yazmışsın ve şiirde ustalığını bir kez daha farkettim. içim sızladı. benim oğlum orada terörist avında. bu günleri izne geldi. bitmiş oğlum. ellikilo dağlarda dolaşmak kolay değil baba diyor.
oğluma mektup şiirimin sonundan bir ki dize ekliyorum şiirinin altına:
Sen şimdi doğuda askersin oğlum.
Kuzey Irağa girdiğinizde
sekiz gece hiç uyumadım oğlum.
Ağladım her şehidin haberine
Ağladım her şehidin yakınlarının gözyaşlarına.
Ama anan
Anan hiç ağlamadı.
“ ben onu bu vatan için doğurdum “
“gerekirse vatan için ölecek! ” dedi.
Anan utandırdı beni, oğlum
Ve şimdi ananı daha çok sevdim.
saygılarımla:
rr.akdora
Ağlama desemde olmuyor çocuk,
Gözyaşım yerinde durmuyor çocuk,
Feryadını bir çoğu duymuyor çocuk,
Baban şehittir diye nasıl söylenir.
Yüreğinize sağlık efendim belki çocuğa en son söylenebilecek söz budur.Fakat belli bir yaşa gelince ister istemez söylenecektir.ne acı bir durum yarabbim bu.Davulla zurnayla askere giden baban şehit oldu demek çok zordur.Allah tüm şehit ailelerinin yar ve yardımcısı olsun inşallah.Şehitlerin mekanları cennet olsun.Mevlam yakınlarına Hz.Eyyüp sabrı versin.
Allaha emanet olunuz saygı ile ümüt güngör
sizinHatice hanım şiirlerinize yorum yazmak bana düşmez ama şu kadarını söyleyeyim bir şehit ancak bu kadar anlatılır.Ağlamadım ama göz yaşlarımı tutamadım.10 puanın üzerin de puan varsa o da onun. Başarıların devamını dilerim.
Yürekten kutlarım sizi... Böyle duyarlı vatan evlatları oldukça bir avuç çapulcuya kalmaz bu memleket... Şehitlerimize Allahtan rahmet kalanlara sabır dileklerimle...
Duyğu sel olmuş,tabiki sel olacak tufan olacak,tüm şehitlerimizi rahmetle anıyorum kalemin yüreğin var acıların az olsun tam puan asıldı panonuza tebrikler.
yüreğinize sağlık..tüm şehitlerimiz nur içinde yatsın.kutlarım.tam puan.
müzehher
Bu şiir ile ilgili 35 tane yorum bulunmakta