Şehit Ailesinin Bir Günlük Yaşam Öyküsü

Elif uyandı, küçücük elleriyle gözlerini ovuşturdu.. ve babasının karşı duvardaki resmine takıldı gözleri!
Birkaç saniye baktı, annesine sordu:
“Babam nerde anne”
“Göreve gitti yavrum akşama döner”

Bulutlar yavaş yavaş batıya giderken, akşamın buğulu gözleri pencerelere bakıyordu! Elif’in uyku zamanı gelmişti. Ancak; babasıyla öpüşmeden, omuzlarına binmeden… pamuk prenses masalını dinlemeden, “iyi geceler babacığım” demeden uyumazdı. Zaman gecenin kara yorganına bürünürken! Elif’in huzursuzluğu annesini tedirgin ediyordu! Elif, annesine sordu: “Babam ne zaman gelecek anne”? …”gelir yavrum, belki nöbettedir! ! !

Zaman, sabır duvarını aşarken, tanyeri ağarıyordu. Güneş, dağ başında ağaçların arasından bakarken, ay yıldız bayrağı şehidin göğsünde görünüyordu. Bulutlar, şehidi gölgelerken rüzgar susmuş, vatan, evladını bağrına basmış, bayrak, kan kardeşine ağlıyordu! .

Elif’e malum olmuştu sanki bayrağa bakarken annesine sordu:

“Babam nerde anne”?

Annenin konuşacak hali kalmamıştı!

Dudakları titrek, gözyaşlarını yüreğine akıtıyordu. Yüreğini yakan gözyaşları yanaklardan dudaklara akarken, kısık bir sesle:
“Baban geldi kızım… Fakat geri gidecek..!

Elif’in bir şey anlamadığı bakışlarından belli oluyordu.

Gün olur Elif büyür… yolların kıvrım kıvrım gitmesi gibi zaman gelir babasının göğsündeki al bayrağımızı hatırlar… Vatan için can veren babasıyla gurur duyar…
Kimbilir! Zaman gelir Elif’in çocukları olur…
Onlara babasının onurlu ölümünü ve vatan sevdasını anlatır. Ne mutlu vatan sevgisiyle büyüyenlere…
Ne Mutlu Türküm Diyene…

Askerimizi, Polisimizi, Öğretmen ve diğer kahramanlarımızı arkadan vuranların zamanı tersine dönecektir.
Şehit annelerimizin yaraları sarılacaktır. Güvenlik kuvvetlerimize güveniyorum..

ÖMER AY
08 EKİM 2008