Şehirlerarası yolculuklarda büyüdüm ben

Şehirlerarası yolculuklarda büyüdüm ben
Bu yolculuklarda çocukluktan genç kızlığa yürüdüm
Herbir yolculuğumda buldum kendimi ve geride bıraktığım beni
Gelişlerim hep doğduğum şehire
Dönüşlerim ise doyduğum şehire olurdu

Cam kenarı koltuğumda konuşurdum kendimle
Nereden nereye gelmiştim
Ve şimdi nereye gidiyordum
Hayat birşekilde yaşanıyor, birşeyler öğretiyordu

Zamanla alıştım tekbaşıma yaptığım yolculuklara da
Otogarda ailemden her ayrıldığımda içimdeki küçük kızın gözyaşları değişmedi bir tek
El sallayıp koltuğuma oturduğumda başlarım hala ağlamaya
Sonra kafamı yaslayıp cama
Otobüs farının yandan aydınlattığı yolu izlerken daldığım düşünceler

Sonra gözümde canlanır otogardaki veda sahneleri
Asker uğurlama, memleketine gidenin çoşkusu, ya da gurbete evladını yollayan ana babanın gururlu ancak buruk mutluluğu
Onun içindir ki giderken arkama bakmayı sevmem

Hep gece yolculuğu yaparım ben
Yolu çabuk bitirmek için bir gayret
Geceyi uykuya sarıp sarmalarım
Sabaha mutlu uyanmak için
Güneşi sevdiklerimin yanında doğurmak için

Bilirimki doğduğum topraklarda
Yeni demlenmiş çay ile kahvaltı sofrası beni bekler
Işıldayan gözleri, sımsıcak kucakları masada bize eşlik eder
Yan yana olabilmenin, varlığıyla şenlendirmenin keyfidir
Doğduğum evde bir ömür geçer...

Ceren Aydın
30.11.2013/Ankara