Şehirler ve Prenses

Sığınaklardaki tedirginliklerden kurtulduğum zamanlardı
Kalabalıklar içerisinde yalnız bir ışığın peşinde sürüklenirken düştüm
Koca bir yamaçtı, tutunacak sevda yoktu
Yamaçların sonunda şehirler vardı
Şehirler gün yüzüne küsmüştü
Gün yüzüne aşklarım hasret kalmıştı

Avare dolandığım zamanlardı. Sığınaklardan şehirlere kaçmıştım
Bir ışığın peşinden sürüklendiğim zamanı biliyorum
Bir prensesin yanı başına düşmüştüm
Pembe pelerini mistik kokan, gizemli bir gülümsemeydi her şey
Yerli yerince, yatıyordu
Uzun kirpikleri elmacık kemiklerine dost vaziyette
Gözleri kapalıydı, nedeni bilinmez.
Ben ki bir avare gibi duaya durmuştum
Aksi niteliklerde perişan olmuş elbiselerim vardı

Bir titreme aldı, halbuki güneşi görmeyen prensesti
Dudaklarına dokundum, kurumuştu
Ben duaya durmuştum,
Yamaçlara nispet açtığım ellerimle, su diyordum
İsyan tetiğe nasıl bastıysa, bulutlar kaplamıştı şehirlerin üstünü
Kara dumanlar bir biriyle çatıştı önce...
Bir asabiyet kapladı, tedirginlik korkuya dönüştü,
Ben hala prensesin dudaklarına dokunuyordum parmaklarımın ucuyla
Şehirler dehşete büründü, bu nefret yumağı karabulutların savaşında
Bir yıldırım düştü yamacın en tepesine,
Bir nehir peyda oldu yarılan kayaların arasından
İnsanlar kaçıyordu kahrederek, ben sevdaya orada tutulmuştum
Kaçmadığımı bilir herkes, bu gün dimdik ayakta olduğum anlatılır
Ben inanmam ama adım destana yazılır....
Ellerim duadan iner o vakit... su demez dilim, dur der nehirlere... yalvarır,
Ve nehirler akmaya başlar prensesin dudaklarından içeri
Gümrah ırmak, ben dur derim, usul derim
Beni dinler su ve durur, hiç derya olmamış gibi.
Git derim kara bulutlara, gitmezler
Ben prensesin gözlerine bakarım,
Şehirler yıkılır...
Nehir durur, kara bulutlar kaçar, öfkemden pay alır hepsi
Bir ağız dolusu kahır ettiğimi bilirler o zaman.

Ben prensesin gözlerine bakarım,
Ve gözlerinde şehirler yıkılır...
Adım destana yazılır, sevda alnıma.

16/06/2005 01:58 - İstanbul