Şehirden Arta Kalan Şiiri - Mücahit Aras

Şehir diye bildiğimiz,
Aslında bir şiir dosyası.
Her sokakta,
Bir mısra yitirmiş insanlar dolaşıyor.
Biraz başıboş, biraz kederli.

Bir çay ocağına giriyorum mesela.
Adam diyor ki: "Abi, şeker ister misin?"
Belli ki soruya cevabım,
Çayın tadını değiştirecek.
Hayat, böyle değil mi zaten?
Küçük bir evet, büyük bir hayır,
Ve arada kalan tüm sessizlikler.

İşte o sessizlikler var ya,
Onlar büyütüyor insanı.
Bir kadının "Gitme," dediği,
Ama senin "Kalmak için sebebim yok," dediğin an mesela.
Duyguların borsası çöker.
Bir fincan kahve, bir köşe masa,
Ve şehir dışına çıkan ilk otobüs...
Bunlar seni kurtarmaz.

Sonra biri gelir.
Adını, gözlerini, sesini hiç unutmayacağın biri.
Hikâyenin kahramanı gibi durur karşında,
Ama o sadece bir yan karakterdir,
Senaryoyu yanlış okursun.
O gider.
Sen kalırsın.

Bir taksiye atlar,
Bilinmeyen bir sokağa bıraktırırsın kendini.
İnmeden önce şoföre,
"Bu şehir de çok büyüdü be abi," dersin.
Adam cevap vermez.
Trafik lambası yeşile döner.
Sen de öylece kalırsın.

Ah be İstanbul!
Adı güzel ama kendisi yorgun dostum.
Görmedin mi şehrin omuzlarındaki yükü?
Hangi sokaktan yürürsen yürü,
Hangi kahvede oturursan otur,
Arka masada hep bir ayrılık hikâyesi vardır.

Bir çocuk topunu kaçırır köprü altına.
Kaldırır kafasını,
Senin gibi büyümek istemez.
Sonra büyür,
Ve senin gibi olur.
Hayat, ne de garip bir ironi değil mi?

Biz böylece yaşarız işte.
Bazen sevip, bazen unutup,
Bazen de unutmuş gibi yaparak.
Hepimiz aynı oyundayız.
Ama perde bir gün kapanacak dostum.
O gün kimse alkışlamayacak.