Şehirde Bir Gün Şiiri - Rüstem Badıllı 3

Şehir, sığ sularda yüzen bir kayık gibi,
Her an bir fırtına bekler, göğün gözlerinde.
Binalar, kudretli ağaçlar gibi uzanırken,
Kökleri, yalnızlık topraklarına saplanmış.
Yolda yürüyen insanlar, geçim derdiyle yarım,
Gözlerinde birer deniz, ama hepsi bulanık.

Caddelerde renkler, sanki rengârenk hayaller,
Kırmızı bir durak, mavi bir umut.
Bazen bir kuş, bazen bir çiçek gibi geçerken,
Özgürlük, parmaklıklar ardında bekler.
Kırık dökük bir hayal, sokak aralarında bir ses,
“Hayatın anlamı, kaybolmuş ruhlardadır,” der.

İş yerlerinde saatler, yorgun bir kalp gibi,
Düzenli atışlar, ama içeride bir sızı.
Kafelerde kahve, acı bir dost gibi,
İçerken insanı dondurur, serin bir gülüşle.
Bir masa köşesinde oturan,
Hikâyesi yarım kalmış bir roman karakteri.

Bakışlar, mızrak gibi saplanır,
Sosyal medyanın derin çukurlarında kaybolan.
Takvim yaprakları, düşmüş yapraklar gibi,
Her biri, birer hayal kırıklığına dönüşür.
Gözler, akıllı telefonun parlak yüzeyinde,
Kendine dair bir yansıma bulamaz;
Elli kelime ile hayatlarını süslüyorlar,
Ama içten içe, yürekleri birer labirent.

Gece olunca şehir, bir başka hüzünle sarar,
Yıldızlar kaybolur, ışıklar parlamaz.
Ay, sarı bir limon gibi,
Karanlık bir barda bekleyen su.
Kimsesiz hayaller, sokaklarda yankılanır,
Sözler, sessiz çığlıklar gibi havada asılı.

Her insan bir maske takar, kendine uygun,
Birer satranç taşı gibi yer değiştirir durmadan.
Hayat, bir oyun, ama kuralı belirsiz;
Kim kaybeder, kim kazanır?
Oyun bittiğinde, boş bir sahne kalır,
Ve gülüşlerin ardında, gözyaşları gizlenir.

Bir gün gelir, belki bir sahi, belki bir yer,
Şehrin kalabalığına bir dur der.
Kırık dökük hayalleri toplar,
Ve gülümseyerek, “Ne güzelsin,” der.
Ama o gülüş, bir ağaçta sallanan meyve gibi,
Sapına kadar çürümüş, ama dışarıdan bakınca,
Parlak ve çekici görünür.