Şehir ve Sen, İstanbul da Sen

Bir şehir ki senle boşlukları dolan,
Sen gidince bir hüzün kaplayan,
Olanı ve olmayanıyla içimi ısıtan...
Güzel istanbul...

Sokaklarında kominist çocuklar,
Ve ellerinde broşürler...
Çabalarını takdir ettiğim,
Belki de hiç gerçekleşmeyecek hayallerinin peşinden koşan,
Benim gibi...
Azimli,
Hayalperest çocuklar...

Meydanların ıssız köşelerinde,
Tenleri koyu ama terleri beyaz...
İnsanlara dilenmek yok diye içinden haykıran,
Koyu tenli,
Emektar,
Afrikalı gençler...

Kadıköy sahilinde el ele tutuşan aşıklar,
Dünyanın çevrelerinde döndüğünü sanıp,
Çevreye duyarsız,
Sarhoş,
Heyecanlı aşıklar...

Sonra deniz alır götürür seni,
Dalgalarına daldırır...
Kimi zaman dibini görürsün,
Kimi zaman yüzeyinde avlanan martıyı...

Çift katlı halk otobüsünün,
Üst katında oturan yurdum insanı...
Anlıkta olsa kendini lüks içinde hissedip,
Yüksekliğe aldanan...
Sonra inince,
Koca bir gerçek yüzüne vuran...

Bir ses yükselir vapurdan,
Binmesen de dönüp baktığın...
Vapur değildir aslında giden,
Yetişmek için koşturan insanlar gibi
Dindirmeye çalıştığın,
Hasretindir...
Özlemindir...

Sonra öğrenciler...
Bir kızı sevmek için paraya ihtiyaç duymayan,
Ama hiç bir zaman da cesaret edemeyen
Annesinin hayalleriyle
Kendi hayalleri arasına sıkışıp kalan
Öğrenciler...

Sanayi sitelerinin bodrum katında
Yüzlerinin rengiyle
Ellerinin rengi arasında fark bulunmayan
Alınlarındaki çizgileri ekmeği andıran
İşçiler...
İşçiler...

Sonra sen...
İstanbulda sen
Her yerde sen...
Gönlümün çeyreğini bana bırakmış
Giden sen...
Kalanıyla yetinen ben
Bir umut...
Ya dönersen!
Varlığın büyük
Yokluğun daha büyük bir bilsen...
Sen...